Ekwador

Informacje praktyczne

1. Informacje wizowe i opłaty lotniskowe

Przy pobycie w Ekwadorze nie dłuższym niż 30 dni obywatele RP nie muszą ubiegać się o wizę turystyczną. Istnieje możliwość wydłużenia pobytu do 90 dni. Paszport osoby podróżującej musimy być ważny jeszcze przez przynajmniej 6 miesięcy, licząc od dnia przybycia do Ekwadoru. Jeśli chodzi o opłaty wylotowe z Ekwadoru, wlicza się je w cenę biletu lotniczego.

Biuro Podróży nie ponosi odpowiedzialności za nieotrzymanie wizy do kraju, w którym odbywa się impreza turystyczna, oraz krajów tranzytowych. Zdobycie wizy leży w 100% po stronie uczestników wyjazdu.

2. Szczepienia

Przed udaniem się w podróż do Ekwadoru zaleca się szczepienia przeciwko błonicy i tężcowi (ok. 80 zł), durowi brzusznemu (ok. 210 zł) oraz wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B (ok. 240 zł). Konieczne może okazać się szczepienie przeciwko żółtej febrze (ok. 200 zł), jeśli planuje się podróż na obszary tropikalne – do amazońskich rejonów kraju. Szczepionka przeciwko żółtej febrze powinna zostać przyjęta na dziesięć dni przed rozpoczęciem podróży po Ekwadorze. Brak szczepień bezwzględnie wymaganych. Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.

3. Napiwki

Kultura zostawiania napiwków jest przyjęta w Ekwadorze, gdzie dodatkowo wynagradza się za serwis pracowników hoteli, kelnerów w restauracji czy przewodników lokalnych agencji turystycznych. Odgórnie napiwek doliczany jest do rachunku jedynie w większych restauracjach, raczej o dość wysokim standardzie – zazwyczaj jest to kwota stanowiąca 10% wartości całego złożonego zamówienia. W mniejszych knajpkach i barach wysokość napiwku zależy od dobrej woli klienta, ale zaleca się zostawienie kelnerowi 5-10% od całej kwoty rachunku. Przyjęło się ponadto zostawianie napiwków obsłudze hotelowej np. pokojówkom czy bagażowym. Oprócz tego często praktykuje się dodatkowe napiwki dla przewodników zorganizowanych wycieczek turystycznych.

4. Ceny jedzenia

Z odpowiednim podejście podczas podróży po Ekwadorze można jeść naprawdę tanio – grunt to zaglądać do odpowiednich miejsc. Najbardziej opłaca się kupować posiłki „na ulicy”, w różnego rodzaju budkach i stoiskach ulicznych, a także w knajpach i jadłodajniach, w których stołują się miejscowi. Najwyższe ceny występują w turystycznych miejscach takich jak tzw. „zona rosa” danego miasta czy plac główny mniejszej miejscowości. Pyszne empanadas można zjeść w ulicznej budce już za 1-2 USD. Przykładowe ceny: posiłek typu „street food” (porcja mięsa, ziemniaków i warzyw) 2-3 USD, typowy lunch z napojem w restauracji o średnim standardzie 3-4 USD, kolacja w restauracji w turystycznym miejscu 5-10 USD i więcej, lokalne piwo w sklepie 1 USD, piwo w barze 2-3 USD, drink w klubie 3-5 USD.

5. Ciekawostki
• Nazwa kraju pochodzi od słowa „równik”, który przebiega przez terytorium Ekwadoru (z ang. „equator”, z hiszp. „ecuador”). Swoją drogą to jedyne państwo na świecie, które wzięło swoją nazwę bezpośrednio od terminu geograficznego.
• Przysmakiem w Ekwadorze są świnki morskie, które ponoć smakują jak mięso królicze.
• Ekwador jest jednych z zaledwie dwóch krajów Ameryki Łacińskiej, które nie graniczą z Brazylią.
• To najmniejszy kraj w pasmie górskim Andów.
• Nieoficjalnie narodowym, symbolicznym dla Ekwadoru kwiatem jest róża.
• Począwszy od 2000 roku oficjalną walutą Ekwadoru jest dolar amerykański – decyzja o wprowadzeniu tej waluty pozwoliła ustabilizować ówczesną sytuację gospodarczą po kryzysie, z jakim zmagał się kraj.
• Ekwador w latach 1822-1831 wchodził w skład Gran Colombia, czyli Republiki Kolumbii, którą tworzył razem z innymi państwami: Kolumbią, Wenezuelą i Panamą.
• Kapelusz panamski („panama hat”) wytwarzany z liści łyczkowca wbrew swojej nazwie pochodzi nie z Panamy, a właśnie z Ekwadoru.
• Ze względu na położenie Ekwadoru na równiku nie występują tutaj duże różnice w godzinach wschodów i zachodów słońca na przestrzeni całego roku.
• Podstawę gospodarki Ekwadoru stanowi wydobycie ropy naftowej (ponad 40% wartości eksportu).
• Ekwador jest jednym z głównych eksporterów bananów na świecie, obok takich krajów jak Kostaryka, Kolumbia czy Filipiny.
• Jako że tradycyjnie ekwadorska kuchnia jest dość łagodna w smaku, dużą popularnością cieszy się tutaj salsa o nazwie ají. Wytwarza się ją z pomidorów, papryki, kolendry, cebuli i innych dodatków. Sos ten chętnie jada się w krajach andyjskich.

Jedzenie

Właściwie nie można powiedzieć, aby istniała jedna, w pełni jednorodna kuchnia ekwadorska. Codzienny jadłospis Ekwadorczyków zmienia się wraz z miejscem, w którym żyją, pogodą, jaka tam panuje, czy dostępnością poszczególnych produktów. Inna jest oczywiście kuchnia „ludzi gór”, inna tych, którzy żyją na łagodniejszym pod względem klimatycznym wybrzeżu. W Andach i na wyżynach jada się potrawy złożone z mięs – wieprzowiny, wołowiny, kurczaka czy świnki morskiej, do których podaje się ryż, ziemniaki lub produkty na bazie kukurydzy. Bardziej orzeźwiające ceviche na bazie surowej ryby i owoców morza marynowanych w soku z limonki jada się raczej na wybrzeżu, a gęste rozgrzewające zupy w górach.

Podobnie jak w innych krajach Ameryki Łacińskiej jedną z najpowszechniej przyrządzanych potraw jest arroz con pollo lub arroz con camarones, czyli ryż z kurczakiem lub krewetkami, które można kupić bez najmniejszego problemu z każdej restauracji, knajpce czy w budce na plaży. Typowo ekwadorską potrawą jest llapingacho, czyli ziemniaczane ciastko z serem serwowane zazwyczaj z sosem orzechowym, awokado, jajecznicą, pomidorami czy sałatą, a także z mięsem – wieprzowiną lub chorizo. Wśród zup króluje bezkonkurencyjna locro, którą przyrządza się na bazie ziemniaków, sera i awokado oraz podaje z różnymi dodatkami np. ají – pikantną pastą popularną w krajach andyjskich. Ekwadorczycy chętnie sięgają również po pan de yuca, czyli chleb przygotowywany z manioku, który serwuje się na ciepło jako przekąska. Kuchnia regionu wypracowała także swoje receptury na alkohole. W Ekwadorze i innych krajach pasa Andów wytwarza się alkohol na bazie trzciny cukrowej zwany canelazo. Napój ten tradycyjnie spożywa się na ciepło, wzbogacając jego smak m.in. cynamonem czy sokiem z marakui.

Wiedza

1. Historia

Do czasu podbicia terytorium Ekwadoru przez siły inkaskiego imperium w XV wieku, kraj ten zamieszkiwany był przez różnorakie plemiona indiańskie. W latach 20. kolejnego wieku przybyli tutaj Hiszpanie, którzy wraz z Francisco Pizarro na czele włączyli ekwadorskie tereny do Wicekrólestwa Peru, a także założyli takie miasta jak Quito czy Guayaquil – z czego to pierwsze stało się centrum życia wicekrólestwa ze względu na swą zasobność w złoto i srebro. W 1739 roku Ekwador przyłączono do Wicekrólestwa Nowej Granady. W kolejnych latach ziemie te nękały niepokoje społeczne, wynikające z niezadowolenia miejscowej ludności, której działania niepodległościowe sprawiały hiszpańskim osadnikom coraz większe problemy.

W 1822 roku Ekwador dołączył do Republiki Kolumbii (właśc. Wielkiej Kolumbii, z hiszp. Gran Colombia), aby ostatecznie opuścić federację w 1830 roku i ogłosić się odrębnym, niepodległym państwem. Wiek XIX naznaczyły w Ekwadorze walki dwóch frakcji politycznych – konserwatystów z liberałami, a także konflikty zbrojne na granicy z Peru i Kolumbią. W 1895 roku władzę w kraju przejęli liberałowie, którzy dzierżyli ją przez kolejne pięćdziesiąt lat. W pierwszej połowie XX wieku Stany Zjednoczone czy Wielka Brytania poczyniły tutaj szereg inwestycji. Na mocy porozumienia z 1942 roku zakończył się również wieloletni konflikt z Peru, w wyniku którego Ekwador utracił znaczną część swoich terytoriów w Amazonii.

Ekwador przyłączył się do drugiej wojny światowej po stronie aliantów, dzięki czemu Stany Zjednoczone wsparły jego gospodarkę, tym samym jednak budując bazę wojskową na wyspach Galapagos w ramach zabezpieczenia Kanału Panamskiego. Lata po wojnie upłynęły pod znakiem rządów Jose Maria Velasco Ibarra, który był wielokrotnie wybierany na prezydenta i chciał m.in. większej niezależności Ekwadoru względem polityki USA. W gospodarce kraju coraz większą rolę odgrywał eksport kakao, następnie bananów, a także odkrywane tutaj złoża ropy naftowej. W 1973 roku Ekwador przystąpił do OPEC (Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową), aby odejść z organizacji w 1992 roku i powrócić do niej ponownie przed kilkoma laty.

Koniec XX i początek kolejnego wieku był w Ekwadorze czasem dochodzenia do władzy i obalania kolejnych prezydentów oraz prób uniezależnienia się od Stanów Zjednoczonych np. zlikwidowania ich bazy wojskowej. W 2007 roku prezydentem Ekwadoru został kandydat lewicy – Rafael Correa. W ostatnich latach doszło m.in. do kryzysu dyplomatycznego między Ekwadorem i Kolumbią, którego bezpośrednią przyczyną było bezprawne przekroczenie ekwadorskiej granicy przez wojsko kolumbijskie mające rzekomo ścigać przedstawicieli organizacji partyzanckiej FARC. Wybrany na drugą kadencję prezydent Correa postulował chociażby niemożność spłacenia przez Ekwador długu zagranicznego, który uważał za bezprawny, ponieważ w dużej części zaciągnięty przez reżim wojskowy.

2. Geografia

Ekwador leży nad Oceanem Spokojnym, w północno-wschodniej części Ameryki Łacińskiej, granicząc z zaledwie dwoma krajami tj. Peru i Kolumbią. W kraju występuje zarówno krajobraz nizinny, jak i wysokie góry – pasmo Andów. Linia brzegowa Ekwadoru ma długość ponad 2230 km, jest ona słabo rozwinięta, z zaledwie kilkoma zatokami, wśród których największą jest Zatoka Guayaquil.

Terytorium Ekwadoru obejmuje również Archipelag Galapagos, który składa się z trzynastu większych i kilkudziesięciu mniejszych wysp pochodzenia wulkanicznego. Wyspy leżą dość daleko, bo około 1000 km od części kontynentalnej kraju. Dobrze rozwinięta jest sieć rzeczna, zwłaszcza na wschodzie kraju. Najdłuższa rzeka to Napo, o długości 800 km, należąca do dorzecza Amazonki.

Na terenie kraju panuje klimat równikowy, a w Andach występuje ponadto piętrowość klimatyczna. Około 50% powierzchni Ekwadoru stanowią lasy – równikowe, wiecznie zielone oraz suche. W lasach tropikalnych rosną mahoniowce, palisandry czy kauczukowce. Z kolei bogactwo fauny obejmuje gatunki charakterystyczne dla regionu amazońskiego, czyli tapiry, kapibary, liczne gady i płazy. Z kolei w Andach powszechnie występującymi gatunkami są kondory i lamy. Na wyspach Galapagos podziwiać można albatrosy, legwany i żółwie słoniowe.

Ekwador leży w obrębie tzw. pacyficznego pierścienia ognia, a więc na terenie szczególnej aktywności wulkanicznej i częstych trzęsień ziemi. W obrębie kraju znajduje się wiele wulkanów, również takie o naprawdę imponującej wysokości. Chimborazo mierzy 6268 m n.p.m., a Cotopaxi o wysokości 5897 m n.p.m. jest oprócz tego najbardziej aktywnym wulkanem na świecie.

3. Kultura i religia

Ekwadorczycy uchodzą za niezwykle dumnych z naturalnego piękna swojego kraju, ale styl życia każdego z nich różni się zależnie od pochodzenia czy położenia geograficznego konkretnego miejsca, w którym mieszkają na co dzień. Około 65% mieszkańców Ekwadoru stanowią metysi, czyli osoby mieszanych korzeniach – indiańsko-europejskich (najczęściej ze związku Hiszpana/Hiszpanki z przedstawicielem lokalnych Indian). Potomkowie rdzennej ludności tych ziem to 25% ludności, około 7% populacji to Hiszpanie, zaś kolejno 3 i 1% to osoby czarnoskóre i inne grupy etniczne.

Wiele z mieszkańców tego kraju żyje sportem – jak w całej Ameryce Łacińskiej (właściwie chyba tylko poza Kubą) najpopularniejsza jest tutaj piłka nożna. Równie chętnie Ekwadorczycy emocjonują się meczami siatkówki, walkami byków oraz walkami kogutów. Warto jednak dodać, że wpływy europejskie, zwłaszcza hiszpańskie, mimo że niezwykle silne, nie zdominowały w Ekwadorze kulturowości i obyczajowości rdzennych mieszkańców. Potomkowie pierwotnych mieszkańców tych ziem stanowią bardzo dużą grupę na skalę całego kontynentu. Niestety, to właśnie oni cierpią zazwyczaj największą biedę – prawie połowa obywateli Ekwadoru żyje poniżej granicy ubóstwa.

Charakter narodowy Ekwadorczyków jest rożny, zależnie od miejsca, w którym żyją. Ludzi mieszkających na wybrzeżu nazywa się costeños (z hiszp. costa – wybrzeże), zaś ludzie zamieszkujący obszary górskie to serranos (z hiszp. sierra – łańcuch górski). W kraju daje się zauważyć oprócz tego wyraźny podział między mieszkańcami miasta Quito i prowincji o tej samej nazwie a mieszkańcami Guayaquil – historycznie stolica była zawsze bardziej konserwatywna, zaś największe miasto Ekwadoru i jego główny port wyraźnie sprzyjały poglądom liberalnym.

Wycieczka