To kraina cedrów słynąca z różnorodności, wspaniałej kuchni i gościnności mieszkańców, która oczaruje Cię swoim urokiem i niejeden raz zaskoczy. Udaj się w podróż do Libanu i przenieś w czasie, zachwycając się historią liczącą tysiące lat i bogatą kulturą wielu cywilizacji, które zostawiły tu swoje ślady. Odwiedź majestatyczne ruiny starożytnych miast, poczuj się jak w bajce wśród gigantycznych drzew w lesie cedrowym, odkryj tajemnice maronickich świątyń, zanurz w zapachach orientu wędrując po krętych uliczkach tradycyjnych suków i zasmakuj w nocnym życiu stolicy. Masz tu wszystko czego potrzebujesz, by spędzić niezapomniane wakacje w Libanie!
Programy
Hotele
Pogoda
Miejsca
Informacje
Inspiracje
Informacje ogólne
Strefa czasowa
GMT +2
Stolica
Bejrut
Język
Urzędowym językiem Libanu jest arabski, mówionym na co dzień lewantyński arabski (podobny do tego używanego w Syrii, Jordanii i przez Palestyńczyków), powszechnie znany jest też francuski. Po angielsku porozumieć się można w Bejrucie i większości miejsc turystycznych.
Waluta
Oficjalnie walutą w Libanie jest funt libański (LBP), znany bardziej jako libańska lira (LL), jednak równolegle w obiegu funkcjonuje dolar amerykański. W kantorach kurs może się zmieniać, lecz „na ulicy” jest stały, czyli 1 USD będzie przeliczany na równe 1500 LL. Banknoty dostępne w nominałach: 1000 LL, 5000 LL, 10 000 LL, 20 000 LL, 50 000 LL, i 100 000 LL, a monety – 250 LL i 500 LL. Z większości bankomatów, których w miastach nie brakuje, wypłacić można dolary, przy czym często najniższym możliwym nominałem jest 50, rzadko 20 USD.
Powierzchnia
10 452 km2
Populacja
6 098 108
Informacje praktyczne
Informacje wizowe i opłaty lotniskowe
Obywatele RP przybywający do Libanu samolotem otrzymują na lotnisku miesięczną bezpłatną wizę pobytową w formie pieczątki wjazdu. Odbywa się to podczas kontroli paszportowej. Przy wjeździe i wyjeździe wszyscy podróżni wypełniają karty przekroczenia granicy, podając w nim przynajmniej pierwszy adres, pod którym będą nocować. Paszport musi być ważny przynajmniej pół roku. Do Libanu nie mogą wjechać osoby, które posiadają w paszporcie jakiekolwiek wizy lub pieczątki świadczące o pobycie w Izraelu, co więcej – dotyczy to również ubrań, niedozwolone są np. znaki alfabetu hebrajskiego na metkach czy w nazwach.
Biuro Podróży nie ponosi odpowiedzialności za nieotrzymanie wizy do kraju, w którym odbywa się impreza turystyczna, oraz krajów tranzytowych. Zdobycie wizy leży w 100% po stronie uczestników wyjazdu.
Szczepienia
W Libanie nie ma obowiązku szczepień, przed podróżą zaleca się szczepionki na wirusowe zapalenie wątroby typu A i B (każda dawka szczepionki ok. 250 zł) , błonica i tężec (ok. 90 zł), dur brzuszny (230 zł) i wścieklizna (każda dawka szczepionki ok. 170 zł). Malaria w Libanie nie występuje. Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.
Napiwki
W Libanie napiwki w restauracjach i barach są powszechne, a zwyczajowa, sugerowana ich wysokość to 10% kwoty rachunku. Warto mieć przygotowane na ten cel drobne monety i banknoty, aby uniknąć proszenia o wydanie reszty.
Libańska kuchnia jest bardzo różnorodna i uważana za jedną z najlepszych na świecie. Jej podstawą jest chleb przypominający kształtem naleśniki (makrouk), bardzo popularne są też chlebki w kształcie torebek (kaakeh) oraz placki manakish, posmarowane najczęściej zatarem, a także serem, szpinakiem lub mielonym mięsem. Tę bliskowschodnią pizzę jada się do śniadania lub jako fast food. Rano na stołach pojawiają się także m.in. foul, czyli prosta potrawa z gotowanej czerwonej fasoli fava z przyprawami i oliwą, gęsty, kremowy jogurtowy serek labneh oraz fatteh – pita z ciecierzycą, jogurtem, tahini i czasem z kurczakiem.
W głównych posiłkach nie brakuje grillowanych mięs. Z kurczaka przyrządza się np. szaszłyki (shish tawook), z mielonej jagnięciny lub wołowiny – kiełbaski (kafta). Poza znaną shawarmą, zazwyczaj zawijaną w ciasto, koniecznie trzeba spróbować ryżu z mięsem i orzeszkami (mansaf) i zielonej prażonej pszenicy z tymi samymi dodatkami (freekeh). Alternatywą dla wegetarian jest pyszny falafel – pożywna i obfita przekąska z ciecierzycy oraz mudardara, czyli ryż z soczewicą i karmelizowaną cebulką.
Słynne na cały świat libańskie przystawki to mezze. Serwowane w małych naczyniach, przed głównym posiłkiem, imponują rozmaitością, mimo niewielkich porcji. Dość wymienić: sałatki tabouleh i fattoush oraz dipy: z pieczonego bakłażana (moutabal), papryki (muhammara) oraz, nie mający sobie równych, hummus i jego wersja na ciepło, z nierozdrobnioną ciecierzycą (msabaha). Powszechny jest także warak enab, czyli ryż z mięsem zwinięty w liście winogron. Przypominające kształtem futbolowe piłki, smażone krokieciki z mięsa i kaszy bulgur to kibbeh, paszteciki z mięsa – samboosik, a ich odpowiednik z Balbeeku – sheefa. Wśród przystawek są jeszcze szpinakowe ciasteczka fatayer, kiełbaski makanek, czy wreszcie batata harra – pikantne ziemniaczki z kolendrą.
Libańskie słodycze i desery przyprawiają o zawrót głowy! Do ich wyrobu wykorzystuje się mąkę, ciasto filo, orzechy i suszone owoce, sezam, czarnuszkę, semolinę, ryż, ser, śmietankę, słodkie syropy, melasę, wodę różaną, mastyks, cukier puder, karob, masło klarowane, oliwę, przyprawy. Poza słynną baklavą, cukiernie kuszą wieloma innymi ciasteczkami i łakociami, m.in. migdałowymi sahoon i lawziyeh, drożdżowymi aromatycznymi chlebkami qurban, tradycyjnymi mammoul z pastą daktylową, pistacjami, migdałami i orzechami włoskimi czy orzechowymi gniazdami w słodkim syropie tajate.
Ciekawostki
Nazwa państwa – Liban, oznaczająca biel lub mleko, co nawiązuje do śniegu pokrywającego tutejsze góry – jest najstarszą nazwą państwa na świecie i nie została zmieniona od ponad 4000 lat.
Liban określany był mianem „Szwajcarii Wschodu”, ze względu na wysoki poziom rozwoju gospodarczego oraz zachowywaną tu przed śmiercią premiera Rafika al-Harririego tajemnicę bankową.
Stolica była niszczona i odbudowywana aż 7 razy, dlatego porównuje się ją do mitycznego Feniksa, który powstaje z popiołów.
Według legendy cedry, narodowe drzewa i symbol Libanu, zostały zasadzone rękami samego Boga, dlatego nazywane są Bożymi Cedrami, zaś Liban – ziemskim krajem Boga.
Według niektórych źródeł, Jezus Chrystus dokonał pierwszego cudu – zamiany wody w wino – na południowych terenach dzisiejszego Libanu. Rzekomym miejscem tego wydarzenia jest grota w Kanie (Qana Grotto) niedaleko Tyru.
W mieście Byblos, powstał alfabet fenicki, który dał początek naszemu współczesnemu alfabetowi.
Autorem słynnej sentencji „Nie pytaj, co twój kraj może zrobić dla ciebie, zapytaj, co ty możesz zrobić dla swojego kraju” nie jest wbrew pozorom John F. Kennedy, lecz libański pisarz Khalil Gibran, który zapisał ją w książce „Prorok” w 1923 roku.
Liban jest jedynym krajem w regionie MENA, obejmującym Bliski Wschód i północną Afrykę, na którego terenie nie ma żadnej pustyni.
Libańczycy są bardzo utalentowani językowo: tylko 10% zna jeden język, 38% dwa języki, 43% trzy języki, a 9% zna cztery lub więcej języków.
Muzułmanom religia zabrania spożywania alkoholu, jednak Libańczycy mało sobie z tego robią – wysokoprocentowe trunki są tu nie tylko łatwo dostępne, ale również produkowane. Co więcej, w kraju tym dorosła osoba pali średnio 204 papierosy miesięcznie, a znalezienie niezadymionej kawiarni może być sporym wyzwaniem. Nie należy się dziwić, że taksówkarz czy kierowca busa pali przy pasażerach.
Wprawdzie w Libanie mieszka około 6 milionów obywateli, lecz poza granicami żyje ich kolejne 12 milionów (z czego trzy czwarte w Brazylii).
Choć kraj ten jest maleńki (nieznacznie większy od najmniejszego polskiego województwa), to wydawane jest tu 40 dzienników, funkcjonują 42 uniwersytety (w tym jeden publiczny) i ponad 100 banków, a na dziesięciu mieszkańców przypada jeden lekarz.
Hollywoodzki aktor Keanu Reeves rodził się w Bejrucie.
Poznaj szczegóły o kraju Liban
Historia
Dzieje Libanu sięgają czasów starożytnych. Od III tysiąclecia p.n.e. większa część współczesnego Libanu należała do Fenicji, później zaś o ten niewielki, lecz z powodu uwarunkowań geograficznych, cenny skrawek lądu, walczyli Asyryjczycy, Babilończycy, Persowie, Egipcjanie i Grecy. Od 64 roku teren ten dostał się pod władanie Imperium Rzymskiego, które pozostawiło tu po sobie wspaniałe, będące dziś jedną z największych atrakcji tego kraju budowle. Wraz z rozwojem chrześcijaństwa Liban, od 395 roku, stał się prowincją Bizancjum, a następnie, w wyniku wojen persko-bizantyjskich, które osłabiły oba państwa i ułatwiły podboje arabskie, w VI wieku dostał się pod rządy Arabów. W latach 1098–1291 Liban zajmowany był przez krzyżowców, następnie zdobyty przez mameluków z Egiptu, by w XVI wieku stać się częścią Imperium Osmańskiego, w którego granicach pozostawał aż do końca I wojny światowej.
Po jej zakończeniu Liban i Syria zostały terytoriami mandatowymi Francji, zaś od 1926 Liban był republiką pod francuskim protektoratem. Po wybuchu II wojny światowej, w 1941 roku, Liban uzyskał formalną, a dwa lata później faktyczną niepodległość. W 1945 roku został współzałożycielem Ligi Państw Arabskich i członkiem ONZ. Przez długie lata gospodarka Libanu prosperowała znakomicie, przyczyniając się do nadania temu krajowi miana Szwajcarii Bliskiego Wschodu. Niestety jednak nasilająca się terrorystyczna działalność przeciwko Izraelowi podejmowana przez Palestyńczyków, którzy schronili się w Libanie po powstaniu państwa żydowskiego i wojnie czerwcowej z 1967 roku, wciągnęła Liban w konflikt arabsko-izraelski, zaostrzając przy okazji religijne spory wewnętrzne. Poskutkowało to wybuchem w 1975 roku wyniszczającej wojny domowej, prowadzonej między muzułmanami a częścią ugrupowań chrześcijańskich. Zakończył ją dopiero w 1989 roku kruchy pokój w At-Taif, który jednak oddawał Liban pod faktyczną władzę Syrii. Wycofanie wojsk syryjskich nastąpiło dopiero w 2005 roku, po wielkich protestach społecznych, noszących nazwę cedrowej rewolucji, które wywołało zabójstwo premiera Rafika al-Haririego. Syria uznała niepodległość Libanu dopiero w 2008 roku, wciąż jednak dochodzi tu do walk Hezbollahu (libańskiej partii politycznej islamskich szyitów) z Państwem Islamskim.
Geografia
Liban, jedno z najmniejszych państw Azji, jest jak na tak niewielki kraj mocno zróżnicowany geograficznie. Rozciąga się od wysokich szczytów (najwyższy to Quarnat as-Sawda, 3083 m n.p.m.) do piniowych lasów pokrywających górskie doliny, zielonych winnic, pomarańczowych sadów, bujnych łąk i plaż wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego. Graniczy z Syrią i Izraelem, jest też najzasobniejszym w wodę spośród krajów tego regionu oraz jedynym krajem arabskim nieposiadającym pustyni. Panuje tu klimat podzwrotnikowy śródziemnomorski, zmieniający się wraz z wysokością, na nizinach stwarzający dogodne warunki do uprawy drzew cytrusowych, figowych, owocowych, oliwek, orzechów włoskich, bananów czy palm daktylowych. W górach, w kilku lasach i rezerwatach, zachowały się największe i najstarsze cedry. Lata w Libanie są gorące i na ogół suche, wiosna i jesień są porami łagodnymi, podobnie jak zima, surowa wyłącznie w wyższych partiach gór.
Kultura i Religia
Liban jest bardzo zróżnicowany pod względem demograficznym i religijnym: zdecydowaną większość stanowią Libańczycy, bardzo widoczna jest również mniejszość palestyńska. Rosnąca liczba syryjskich uchodźców pracuje przy budowach lub uprawach w dolinie Bekaa. Do grupy imigrantów należą także zatrudnieni często na czarno przybysze z Etiopii, Nepalu, Filipin i Sri Lanki. Pozostałe narodowości zamieszkujące Liban to Kurdowie i Ormianie (ok. 3%).
Mimo że Liban należy do regionu Bliskiego Wschodu, nie jest krajem zdominowanym przez muzułmanów, choć jest ich większość – 60% ludności, z czego 60% stanowią szyici, a 40% sunnici. Z islamu szyickiego wywodzą się zaś alawici i wyznawcy ismailizmu. Na gruncie tego ostatniego wyrosła natomiast grupa druzów (ok. 6%). To ciekawe wyznanie łączy elementy islamu, chrześcijaństwa, gnostycyzmu i dawnych bliskowschodnich wierzeń. Znakiem rozpoznawczym męskich elit druzyjskich są ekscentryczne wąsy, białe nakrycia głowy i sherwale – workowate spodnie. Kobiety tradycyjnie noszą białe welony i czarne długie spódnice. W sumie na terenie Libanu mieszkają wyznawcy aż 18 religii. Od początku rozwijało się w Libanie chrześcijaństwo, dzieląc się stopniowo na wiele wyznań. Największą grupę stanowią maronici (21%), których korzenie sięgają 4 stulecia. Pozostałe chrześcijańskie wyznania w Libanie to m.in. melechici, asyryjski Kościół wschodu, grecki, armeński i syryjski Kościół ortodoksyjny, armeński, syryjski i rzymski Kościół katolicki, koptowie i protestanci. Obecni są także wyznawcy judaizmu.
Kulturę libańską porównuje się do fattoush, słynnej przystawki (mezza) zawierającej różne, kontrastujące ze sobą składniki. Kosmopolityczna mieszanka odzwierciedla się m.in. w stylach architektonicznych (meczety, kościoły, świątynie), kostiumach, uroczystościach i świętach. Przyzwyczajeni do różnorodności Libańczycy akceptują w większości odmienny styl życia, zachodnią, europejską modę, szczególnie w Bejrucie, choć i tu, niektóre miejsca są bardziej konserwatywne.
Pogoda w Libanie zdeterminowana jest przez położenie kraju: z jednej strony ma na nią wpływ podzwrotnikowa sucha strefa Afryki, z drugiej zaś – wilgotna – z wschodniej części Morza Śródziemnego. Na wybrzeżu panuje klimat śródziemnomorski, który charakteryzuje się długim, gorącym, słonecznym i suchym latem oraz krótką, łagodną i deszczową zimą. Bardziej kontynentalny klimat panuje na obszarach śródlądowych, ze stosunkowo chłodną zimą i upalnym latem. Najzimniejszym miesiącem jest styczeń, z temperaturą od 5 do 10 ͦC, najcieplejszym natomiast sierpień, kiedy to termometry wskazują od 18 do 38 ͦC. Opady deszczu zdarzają się wszędzie od października do kwietnia, czasem w maju, a zimą są bardziej obfite. Znacznie mniej jest ich na wschodzie kraju.
Najlepszy czas na zwiedzanie wybrzeża oraz doliny Bekaa to kwiecień i maj oraz wrzesień i październik, przy czym w kwietniu i październiku noce w dolinie są chłodne, a nawet bywają zimne. Na wakacyjne plażowanie można wybrać się do Libanu w okresie od połowy maja do połowy października. W czerwcu morze osiąga temperaturę 24 ͦC. Sezon narciarski w górach trwa od grudnia do marca.
Daj się ponieść zabawie i poznaj Bejrut z innej, imprezowej strony! Kosmopolityczna, wielokulturowa, zaskakująca kontrastami stolica Libanu, słynie z bujnego, nocnego życia i pokaźnej liczby restauracji, barów i nocnych klubów....
Zobacz na własne oczy najczęściej przez archeologów i miłośników starożytności odwiedzane ruiny na świecie. Będąc na wakacjach w Libanie odkryj fascynującą historię antycznego miasta Baalbek. To słynne, najlepiej zachowane stanowisko...
Zanurz się w przyrodę Libanu, odpocznij od zgiełku miasta i oddychaj pełną piersią w Dolinie Kadisha. Wybierz się na trekking jej pięknym, zielonym dnem i zachwycaj otaczającym górskim krajobrazem. Po...
Poczuj się jak w fantastycznej baśni i dotknij drzew-gigantów w Rezerwacie Biosfery Shouf. W czasie wycieczki do Libanu, w tym największym w całym kraju rezerwacie przyrody, będziesz mieć okazję nie...
