Dominikana

Informacje praktyczne

1. Informacje wizowe i opłaty lotniskowe

Obywatele RP mogą przebywać na terenie Dominikany w celu turystycznym do 30 dni bez konieczności posiadania wizy, natomiast paszport powinien być ważny co najmniej 6 miesięcy od daty wjazdu. Niekiedy przy przylocie pobierana jest opłata 10 USD, jednak najczęściej kwota ta wliczona jest w cenę biletu.

2. Szczepienia

Przed udaniem się na wakacje na Dominikanę nie ma szczepień bezwzględnie wymaganych, jednak zaleca się szczepienia przeciwko polio, błonicy i tężcowi (około 150 zł), durowi brzusznemu (około 230 zł) oraz wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B (około 250 zł każda dawka szczepionki). Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.

3. Napiwki

Opłata za obsługę w restauracjach, w wysokości aż 28%, niekiedy doliczana jest do rachunku, lecz informacja o tym nie znajduje się w menu, dlatego przed zamówieniem zawsze warto o to spytać. Napiwki dla taksówkarzy, pokojówek czy przewodników są uznaniowe, choć najczęściej przyjętą kwotą jest około 1-2 DOP za dzień dla pokojówki czy kierowcy oraz 10% ceny wycieczki dla przewodnika.

4. Ceny jedzenia

Dominikana należy do raczej drogich krajów. Najwyższe ceny – jak na większości okolicznych wysp – czekają Was w miejscach turystycznych oraz na wybrzeżu, najniższe na lokalnych targach i marketach.

Przykładowe ceny:

Posiłek w niedrogiej restauracji – 350 DOP
Trzydaniowy posiłek w restauracji średniej klasy – 1700 DOP
Piwo lokalne 0,5 l – 100 DOP
Piwo importowane 0,3 l – 150 DOP
Cappuccino w kawiarni – 69 DOP
Coca cola 0,3 l – 41 DOP
Woda 1,5 l – 53 DOP
Banany 1 kg – 43 DOP

5. Ciekawostki
• Santo Domingo, założone w 1492 roku przez Krzysztofa Kolumba, to najstarsze miasto na półkuli zachodniej, a wzniesiona tu w 1540 roku Katedra de Santa Maria La Menor jest najstarszym kościołem katolickim w obu Amerykach. Santo Domingo zostało wpisane na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1990 roku, zaś w roku 2010 roku zostało ogłoszone „kulturową stolicą obu Ameryk”.
• Każdego roku Dominikanę odwiedza 5 milionów turystów, szczególnie ze Stanów Zjednoczonych i Kanady. Turystyka jest głównym źródłem dochodów wyspy, popularnej też jako miejsce wesel i podróży poślubnych, a co za tym idzie – na Dominikanie znajduje się więcej restauracji niż w jakikolwiek innym kraju Karaibów!
• Narodowym sportem Dominikany jest baseball.
• Flaga Dominikany jest prostokątna, a jej kolory symbolizują: niebieski – wolność, a czerwony krew przelaną w walce o niepodległość. W centrum umieszczony jest herb z krzyżem, biblią i dewizą Dios, Patria, Libertad, czyli Bóg, Ojczyzna, Wolność. „Flaga Dominikany” to także nazwa narodowego dania z ryżu, fasoli i mięsa. Barwa tych składników nieco przypomina biały, niebieski i czerwony, czyli kolory rzeczywistej flagi.
• Narodowym napojem Dominikany jest kawa, będąca też, obok cukru i tytoniu, najważniejszym towarem eksportowym kraju.
• Dominikana szczyci się największą ze wszystkich karaibskich krajów liczbą plaż oznaczonych Błękitną Flagą. Oznaczenie to świadczy o tym, że dana plaża spełnia surowe międzynarodowe standardy jakości, bezpieczeństwa i czystości.
• Lago Enriquillo, położone w południowo-zachodniej części wyspy, jest największym słonym jeziorem na świecie, a zamieszkuje je około 400 krokodyli.
• Destylowany na Dominikanie rum słynie z delikatnego, przyjemnego smaku, zawdzięczanemu specjalnemu procesowi destylacji i leżakowania. Polecamy szczególnie marki Brugal, Barcelo, Bermudez, Siboney i Vizcaya! A może wybierzecie się na wycieczkę do destylarni, połączoną z degustacją?
• Narodowym tańcem jest merengue, wywodzący swą nazwę od.. deseru z białek ubitych z cukrem! Przysmak ten jest pienisty i lekki i kojarzyć się na z energicznym stylem tańca oraz szybkim tempem muzyki.
• Może zaskoczyć Was fakt, że Dominikana posiada dość bogate złoża bursztynu! Wprawdzie potęgą w produkcji ozdób z bursztynu jest Polska, mająca na światowym rynku 70% udziałów, ale i Dominikańczycy mogą poszczycić się ciekawymi okazami. Występujący tu bursztyn zawiera bardzo zachowane skamieniałości, m.in. owadów, pajęczaków, jaszczurek i żab oraz roślin. Szczególnie pięknie prezentuje się rzadko występujący niebieski bursztyn. Tej skamieniałej żywicy poświęcone jest bardzo interesujące i chętnie odwiedzane muzeum w Puerto Plata.

Jedzenie

Kuchnia dominikańska to mieszanka wpływów afrykańskich, hiszpańskich, francuskich, tradycyjnej kuchni rdzennych mieszkańców Karaibów – Taino – oraz bliskowschodniej, głównie libańskiej. Dla Dominikańczyków celebrowanie posiłków to ważna część codziennych rytuałów i kultury. Mieszkańcy wyspy są rodzinni i gościnni, równocześnie uwielbiając własną tradycyjną kuchnię tak szczerze, że pomimo mody na sushi i na ekskluzywne dania kuchni fusion, na stole Dominikańczyka zawsze znajdzie się ryż i mięso. Kuchnia dominikańska opiera się w dużej mierze na właśnie na ryżu, mięsie i fasoli przyrządzanych na setki sposobów. Jada się tu zarówno w domach, jak i w restauracjach – najbardziej popularnymi potrawami są m.in. sancocho (gulasz z siedmiu rodzajów mięsa i warzywami korzeniowymi), habichuelas guisades (duszona fasola) czy pollo guisado (duszony kurczak). Z podawaniem obiadu wiąże się ciekawy zwyczaj – Dominikańczycy przyrządzają go w formie La Bandera, czyli w kolorach państwowej flagi, zawzięcie między sobą rywalizując. Niemal w każdym domu gospodynie posiadają autorskie receptury z tajemniczymi składnikami, którymi urozmaicają tradycyjne potrawy!

Kuchnia dominikańska obfituje także w warzywa korzeniowe, które stanowią dopełnienie wielu posiłków, m.in. w yuca (maniok), bataty, platany (duży banan warzywny), guineo verde (zielony, mały banan), name i calabaza (dynia). Jeśli chodzi o przyprawy, w kuchni dominują cebula, czosnek, kolendra, pieprz i oregano. Dominikańczycy nie żałują sobie także fast foodów i chętnie jadają w ulicznych budkach, gdzie można znaleźć przede wszystkim kawałki kurczaka a’la KFC, smażone platany, yaora – danie z frytek, sera, mięsa mielonego, polane obficie keczupem, majonezem i sosem serowym oraz empanadę, czyli dużego pieroga wypełnionego mięsem i serem. Na śniadania i kolacje Dominikańczycy jedzą zazwyczaj owoce, jajecznicę, omlety, smażone salami i platany, popijając wszystko świeżo wyciskanymi sokami.

Nie byłoby kuchni dominikańskiej bez słodkich deserów! Popularną przekąską jest podwójnie smażony banan w kokosowej panierce oraz paluszki kokosowe. Dominikańczycy uwielbiają także fasolkę na słodko – zmiksowaną z mleczkiem kokosowym i bananem, miód z kokosem, ciasteczka sezamowe, deser mala rabia z bananów, gujawy i batatów, a także maślane ciasto dominikańskie nadziewane dżemem ananasowym i obficie polane lukrem. Natomiast wśród napoi króluje mabi (sok z kory z przyprawami), jugo de avena (napój owsiany), mocna czarna kawa, piwo, gorąca czekolada, a także ajerkoniak i Mama Juana – napój alkoholowy powstały w wyniku namoczenia rumu, czerwonego wina i miodu z ziołami.

Wiedza

1. Historia

Około 3000 lat p.n.e. na teren obecnej Dominikany przybyły wywodzące się z Ameryki Południowej plemiona Arawak, m.in. Taino, czyli „dobrzy ludzie”, którzy nazwali wyspę Aiti, co oznacza „górzysta kraina”, natomiast w XI wieku osiedlili się tu Karaibowie, od których nazwę wziął cały region. Europejczycy odkryli wyspę w roku 1492, w czasie pierwszej wyprawy Krzysztofa Kolumba, który nadał jej nazwę Hispaniola. Konkwistadorzy założyli Santo Domingo, obecną stolicę kraju – pierwsze miasto w Nowym Świecie, sprowadzili też do prac na zakładanych plantacjach czarnoskórych niewolników z Afryki, toteż Murzyni szybko stali się dominującą liczebnie grupą ludności. Do roku 1503 dokonała się prawdziwa rzeź rdzennych mieszkańców, z których języka przetrwało dosłownie kilka słów, takich jak hamak, huragan czy maiz (po hiszpańsku kukurydza) – Hiszpanie zniszczyli wioski Taino, zabili wodzów oraz wprowadzili obowiązek pracy w kopalniach złota. W ciągu zaledwie trzech dekad z miejscowej populacji nie pozostał niemal nikt.

W 1697 roku obszar dzisiejszej Dominikany stał się odrębną kolonią hiszpańską pod nazwą Santo Domingo, zaś zachodnia część wyspy, zwana Haiti, trafiła pod władanie francuskie. W latach 1795–1808 cała wyspa znalazła się pod rządami Francji, lecz już w roku 1809 rządy nad Santo Domingo przywrócono Hiszpanom. Niepodległość republiki ogłoszono w 1844 roku, co jednak nie zakończyło walk zarówno z Hiszpanią, jak i Francją oraz Stanami Zjednoczonymi. Lata 1930–1961 to okres dyktatorskich rządów Rafaela Leónidasa Trujillo, który zachowując pozory demokracji i ciesząc się cichym wsparciem USA nawoływał do kultywowania tradycji hiszpańskich i „wybielenia” społeczeństwa dominikańskiego. W 1937 armia przeprowadziła masakrę haitańskich imigrantów. Dyktator zginął w zamachu zleconym przez konsulat amerykański, obawiający się rewolucji takiej, jaka miała miejsce na Kubie. Po śmierci Trujilla wybory prezydenckie wygrał Juan Bosch, za którego rządów uchwalono demokratyczną konstytucję. Od roku 1994 sytuacja polityczna Dominikany zmierza w kierunku stabilizacji.

2. Geografia

Dominikana, oblewana wodami Morza Karaibskiego i Oceanu Atlantyckiego, zajmuje wschodnią część wyspy Haiti. To drugie pod względem wielkości państwo na Morzu Karaibskim jest górzyste, a jego linia brzegowa bardzo urozmaicona, z licznymi zatokami i lagunami. Najwyższym wzniesieniem jest Duarte (3175 m n.p.m.), położony w paśmie Kordyliera Środkowej, zaś niższe łańcuchy górskie rozdzielają rozlegle niziny. Panuje tu klimat równikowy wilgotny, a duży wpływ na pogodę mają passaty oraz ciepłe prądy morskie. Średnia temperatura wynosi 25°C, wilgotność powietrza sięga nawet 90%, a jesienią zdarzają się huragany.

Roślinność Dominikany, dzięki urozmaiconej rzeźbie terenu, jest zróżnicowana: wilgotne stoki gór i obszary nizinne porośnięte są wiecznie zielonymi lasami równikowymi, pełnymi mahoni, hebanów i palm, natomiast na suchych stokach rosną lasy zrzucające liście podczas pory suchej. Obszary o skąpych opadach pokrywa sawanna i roślinność pustynna, natomiast część północnego i zachodniego wybrzeża porośnięta jest mangrowcami. Świat zwierzęcy jest ubogi, reprezentowany głównie przez liczne gatunki ptaków, m.in. nietoperze i flamingi.

3. Kultura i religia

Dominikana to kraj zróżnicowany etnicznie, lecz dość jednolity wyznaniowo – niemal ¾ mieszkańców pochodzi z rodzin mieszanych rasowo, a prawie 90% mieszkańców deklaruje przynależność do jednego z kościołów chrześcijańskich. Według konstytucji każde wyznanie ma zagwarantowaną równość, a wyznawcy mogą cieszyć się wolnością w praktykowaniu swoich zwyczajów. Około 1% mieszkańców nadal kultywuje tradycje plemienne. Kultura kraju ma europejskie podłoże, jako że rdzenni mieszkańcy zostali praktycznie wytępieni jeszcze w XVI wieku. Ważne miejsce zajmuje taniec, muzyka i śpiew: najbardziej znanym lokalnym gatunkiem czy rytmem jest merengue, bardzo dynamiczny rodzaj muzyki, który podlega ciągłym zmianom i rozwojowi. Mieszkańcy Dominikany do swojego dziedzictwa podchodzą w twórczy sposób, dzięki czemu merengue stało się inspiracją np. do powstania utworów symfonicznych. Kolejnym ważnym zwyczajem jest śpiew: mieszkańcy wyspy mają utwory na każdą okazję – od narodzin, przez wyjście do pracy, miłosne serenady, wyręb drewna (sic!), aż po pieśni żałobne. Typowym instrumentem jest tambora czyli bębenek wykonany ze skóry dwóch kóz: starego kozła oraz młodej kózki, która nie miała młodych.

Warto dodać, że chyba najsławniejszym Dominikańczykiem był projektant mody Oscar de la Renta, zmarły w roku 2014. Z jego atelier wyszły kreacje takich gwiazd jak Sarah Jessica Parker, Taylor Swift czy Rihanna.

Wycieczka