Położenie przy szlakach handlowych zadecydowało o rozwoju terenów dzisiejszego Omanu. Tutejsze kadzidła cieszyły się zainteresowaniem handlarzy już w II tysiącleciu p.n.e. Wtedy Oman był znaczącym ośrodkiem, z najważniejszym miastem Irem. Irem, „miasto o pozłacanych kolumnach”, jest wspomniane w Biblii i w Koranie. Długo uważano je za miasto mityczne, aż odkryto jego ruiny na pustyni. Kraj był wciąż narażony na najazdy perskie i waśnie plemienne. Oman w VII wieku przyjął islam w wersji umiarkowanej, zwanej ibadytyzmem. 1508-1648 to lata okupacji portugalskiej. Portugalczycy założyli w tym okresie Maskat – obecną stolicę kraju. Z tego czasu wywodzi się wiele budynków w stylach zwanych europejskim czy później kolonialnym. Turcy osmańscy wygnali Portugalczyków, a sami ulegli plemionom jemeńskim. To od Jemeńczyków, przybyłych w roku 1741, wywodzi się panująca dziś w Omanie dynastia. Omańczyków od innych Arabów oddziela pustynia, dlatego kraj rozwijał się otwarty raczej na wpływy od strony morza – handlarzy, kupców, Europejczyków, podróżników i odkrywców. Oman, jako dwa osobne sułtanaty: omanu i Maskatu, był w XIX wieku zależny od Wielkiej Brytanii. Formalna niepodległość była poparta traktatami o wzajemnej przyjaźni i nieagresji. W roku 1951 Wielka Brytania oficjalnie poświadczyła jedność Omanu jako niepodległego, zjednoczonego państwa. Ostateczne zjednoczenie przez sułtana Kabus Ibn Saida nastąpiło w roku 1975. Od lat 50. XX wieku trwa eksploatacja złóż roponośnych, co przyczyniło się do rozwoju ekonomicznego państwa.

Oman to kraj położony w południowo-wschodniej części Półwyspu Arabskiego, graniczący z Jemenem, Arabią Saudyjską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, na terenie których posiada półenklawę oraz eksklawę. Ukształtowanie terenu w Omanie jest w znacznej części wyżynne i górzyste, choć znajdująca się w interiorze pustynia zajmuje obszar nizinny. Różnorodność lokalnych krajobrazów spowodowana jest tym, że to jedyny kraj na świecie złożony głównie ze skorupy oceanicznej i skał pochodzących z płaszcza Ziemi, co jest również świetnym dowodem na historyczne przemieszczanie się kontynentów.

Pomimo że kraj leży w obszarze klimatu zwrotnikowego, panuje tu klimat kontynentalny suchy, charakteryzujący się bardzo wysokimi temperaturami niemal przez cały rok – w sierpniu słupki rtęci na pustyniach Omanu nierzadko wskazują 50°C – oraz niskimi rocznymi opadami deszczu. Monsunowe deszcze zdarzają się jedynie w rejonie wybrzeża od strony Oceanu Indyjskiego, co powoduje, że jest to jedyna część kraju, gdzie roślinność miała okazję się rozwinąć, a oprócz znanych z pozostałych części kraju akacji, orzechów czy dębów można tu zobaczyć także egzotyczne palmy kokosowe.

Oman jest wyjątkowy pod wieloma względami. Od innych krajów arabskich oddziela go pustynia, przez co tutejsza kultura rozwijała się w częściowej izolacji. Narodową religią jest islam, wyznawany przez około 86% mieszkańców. Wpływy islamskie są widoczne w każdym niemal aspekcie życia, takich jak na przykład kuchnia czy ubiór, ale także gościnność czy serdeczność. Te cechy Omańczycy bardzo u siebie cenią. Słynnym przedmiotem związanym z krajem jest handżar, czyli krótki, zakrzywiony sztylet. Pochwy sztyletów zazwyczaj są bogato zdobione rytymi ornamentami.
Chociaż Oman dąży do nowoczesności, wpływy zachodnie są tu raczej ograniczone. Turyści poza enklawami są zobowiązani do przestrzegania panujących tu zasad obyczajowych. Co ważne, sytuacja w kraju jest stabilna. Sułtan Kabus Ibn Saida, panujący od bezkrwawego przewrotu w roku 1970, przyczynił się do rozwoju i modernizacji kraju. Sułtan, urodzony w roku 1940, jest jednocześnie premierem i ministrem kilku resortów. W kraju nie ma parlamentu ani wyborów, ustrój to monarchia absolutna. Jednocześnie, tradycyjnie ubrane kobiety mogą prowadzić samochody, pracować, mają czynne i bierne prawo wyborcze, osiągają ministerialne stanowiska. Omańczycy są przyjaźni, otwarci na turystów. Gościnność stawiają sobie za punkt honoru.