Filipiny

Obywatele RP nie mają obowiązku posiadania wizy przy pobycie na Filipinach nie dłuższym niż 21 dni. Do wjazdu na teren Filipin niezbędne jest posiadanie paszportu ważnego jeszcze przez minimum 6 miesięcy, licząc od pierwszego dnia pobytu. Podróżujący nie mogą przekroczyć przysługujących im dni pobytu. Osoba, która chce przebywać na Filipinach dłużej niż 21 dni musi złożyć wniosek wizowy jeszcze przed podróżą. Opłata wylotowa, którą należy uiścić na lotnisku wynosi 500 PHP.

Biuro Podróży nie ponosi odpowiedzialności za nieotrzymanie wizy do krajów w którym odbywa się impreza turystyczna oraz krajów tranzytowych. Zdobycie wizy leży w 100% po stronie uczestników wyjazdu.

Przed udaniem się w podróż na Filipiny zaleca się szczepienia przeciwko błonicy i tężcowi (ok. 90 zł), durowi brzusznemu (ok. 230 zł), wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B (ok. 250 zł każda dawka), wściekliźnie (ok. 170 zł każda dawka) i japońskiemu zapaleniu mózgu (ok. 400 zł każda dawka). Brak szczepień bezwzględnie wymaganych. Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.

Zostawianie napiwków na Filipinach to rzecz przyjęta wśród turystów. Najczęściej zostawia się napiwki pokojówkom w hotelach i bagażowym, czasami również przewodnikom wycieczek i kierowcom. W restauracjach raczej nie dolicza się napiwków do rachunku, jest to sprawa dobrowolna, podobnie jak wysokość napiwku. Najlepiej za dobrą obsługę zostawić kwotę stanowiącą około 10% wartości zamówienia.

Jedzenie uliczne na Filipinach w przeciwieństwie do innych krajów Azji Południowowschodniej nie zachwyca i aby naprawdę dobrze zjeść należy udać się do lokalnej knajpki lub restauracji. Przykładowe ceny: obiad w lokalnej knajpce około 150 PHP, obiad w restauracji średniej klasy 400 PHP, piwo lokalne 30 PHP, piwo z importu 70 PHP, coca-cola 15 PHP, 1 kg mango 50 PHP, woda mineralna 20 PHP.

• Nazwa kraju pochodzi od imienia króla Hiszpanii Filipa II Habsburga. Z kolei stolica Filipin – Manila wzięła swoją nazwę od białego kwiatu rosnącego w okolicy
• Filipiny są liderem światowym pod względem produkcji kokosów. W 2010 roku wyprodukowano tutaj ponad 19 milionów ton tego owocu
• Większość Filipińczyków to chrześcijanie, głównie katolicy, a Filipiny są jedynym krajem z dominacją religii chrześcijańskiej w całej Azji
• Na Filipinach żyje obecnie zaledwie 30 tysięcy rdzennych mieszkańców – Negrytów
• Tarasy ryżowe znajdujące się w północnej części wyspy Luzon określane są często jako ósmy cud świata
• Filipiny, zwłaszcza Manilę nazywa się światową stolicą „smsowania” („text capital of the world”) ze względu na ilość smsów wysyłanych przez Filipińczyków, która pozostawia daleko w tyle Stany Zjednoczone i Europę
• Co zaskakujące, karaoke zostało wynalezione właśnie na Filipinach! To Filipińczyk, Roberto del Rosario był pomysłodawcą karaoke
• Najsłodszym owocem na świecie zapisanym do Światowej Księgi Rekordów Guinessa jest Mango Carabao
• Najmniejszy ssak na świecie Wyrak (Tarsjusz) – zamieszkuje filipińską wyspę Bohol.

Wbrew pozorom kuchnia filipińska raczej niewiele przejęła od hiszpańskich konkwistadorów, korzystając raczej z bogatych tradycji chińskich i malajskich, które czynią kulinaria Filipińczyków naprawdę ciekawymi. W przeciwieństwie do innych krajów azjatyckich na Filipinach tzw. jedzenie „uliczne” nie należy do najlepszych, ale za to już w lokalnych knajpach można naprawdę smacznie zjeść. Na stoiskach ulicznych sprzedaje się chociażby balut, czyli przekąska uważana za niebywały przysmak – gotowane jajko kurze lub kacze, w którym znajduje się zarodek ptaka. Z mniej rewolucyjnych dla Europejczyka specjałów poleca się przepyszne, filipińskie lody, które występują w rozmaitych smakach, raczej nietypowych poza kontynentem azjatyckim. Warto skosztować zwłaszcza lodów o smaku durianu, awokado czy słodkiej kukurydzy.

Jadłospis Filipińczyków jest bardzo zróżnicowany, dzięki bogactwu dostępnych w tym kraju składników. Mieszkańcy Filipin lubią zarówno proste dania takie jak najzwyklejszy ryż z rybą czy kurczaka adobo w marynacie z sosu sojowego, czosnku i octu, ale też bardziej wymyślne – mechado (wołowina z sokiem z kalamondinu), puchero (mieszanka różnego rodzaju mięsa z warzywami przypominająca leczo). W niektórych częściach Filipin popularnością cieszy się także paella o rodowodzie hiszpańskim. Filipińczycy uwielbiają wszelkiej maści fast foody stąd lokalne marki jak Jolibee czy Chowking słynniejsze są nawet od McDonaldsa. Filipiny słyną ponadto z deserów, nie tylko lodów o wyjątkowych smakach. Koniecznie trzeba tutaj spróbować halo-halo – lodu z fasolą, galaretką, dowolnymi owocami, ciecierzycą, tapioką czy słodkimi ziemniakami. Brzmi nietypowo, ale za to jak smakuje!

Pierwsi osiedleńcy przybyli na Filipiny z Azji kontynentalnej oraz Indonezji, utrzymując następnie kontakty handlowe z innymi wyspami, a także z Chinami. Częściowo filipińskie wysepki były podległe państwom indonezyjskim, a w XV wieku zawitał tutaj islam. W 1521 roku Filipiny odkrył Ferdynand Magellan, jednak dopiero 20 lat później ekspedycja Ruya Lopeza de Villalobos nadała wyspom ich aktualną nazwę.

Kolejne dwie dekady po tym wydarzeniu ta sama ekspedycja założyła pierwszą osadę na wyspie Cebu. Cały XVI wiek upłynął pod znakiem hiszpańskich podbojów na Filipinach, które znalazły się pod protektoratem Hiszpanii. Konkwistadorzy nie podporządkowali sobie jedynie ludności islamskiej, ale chrystianizacja przebiegłe zgodnie z planem, zatrzymując ekspansję muzułmanów. W XVII i XVII wieku Filipiny wzbudziły zainteresowanie Holendrów i Anglików, których ataki musieli odpierać Hiszpanie, jednocześnie borykając się z kolejnymi powstaniami ludności tubylczej. Ostatecznie Hiszpania utraciła władzę na wyspach w wyniku wojny hiszpańsko-amerykańskiej. W 1898 roku Filipińczycy biorący udział w powstaniu proklamowali niepodległość, której USA nie uznała. W 1934 roku Amerykanie przyznali Filipinom autonomię na 10 lat, zakładając proklamowanie niepodległości po upływie tego czasu.

W 1941 roku Filipiny zajęła Japonia, którą pod koniec II wojny światowej wyparły stamtąd Stany Zjednoczone. Rok po wojnie uznano niepodległość Filipin. Od lat 60. wyspy zaczęły na większą skalę borykać się z problemem separatyzmu islamskiego mniejszości muzułmańskiej żądającej autonomii zamieszkiwanych przez nią obszarów. W tym czasie rządy dyktatorskie sprawował Ferdinand Marcos, którego obalono dopiero w 1986 roku.

Filipiny to państwo wyspiarskie w Azji Południowo-Wschodniej obejmujące Archipelag Filipiński na Oceanie Spokojnym. Część wysp oblewają wody Morza Celebes, Morza Sulu oraz Morza Południowochińskiego. Poprzez wody terytorialne państwo graniczy z Indonezją, Malezją, Wietnamem i Chinami, a długość jego linii brzegowej wynosi ponad 17 400 km. Na archipelag składa się ponad siedem tysięcy wysp, z których dwie największe to Mindanao i Luzon.

Na Filipinach znajduje się aż czternaście aktywnych wulkanów, kraj ten jest w większości górzysty, najwyższy szczyt na wyspach o nazwie Apo ma wysokość 2953 m n.p.m. Gęsta jest na wyspach sieć rzeczna, co wynika głównie z obfitych opadów, a najdłuższą rzeką jest Mindanao o długości 550 km. Lasy tropikalne stanowią około 30% powierzchni kraju, na wybrzeżu występują lasy namorzynowe, zaś nad rzekami lasy galeriowe. Na nizinach rosną ponadto lasy monsunowe.

Wśród występujących na Filipinach gatunków zwierząt warto wspomnieć m.in. sambary filipińskie, makaki jawajskie czy krokodyle różańcowe. Gatunkiem endemicznym jest chociażby małpożer, jeden z najrzadszych i najbardziej zagrożonych gatunków ptaków. Obszary ochrony przyrodniczej stanowią zaledwie 2% powierzchni kraju.

Na kulturę i obyczajowość Filipińczyków wpłynęła przede wszystkim Hiszpania, która przez wiele lat prowadziła na wyspach misje katolickich księży. Widać to zarówno w języku filipińskim czy architekturze, jak i w religijności mieszkańców, odrobinę mniej w kuchni. Po wojnie amerykańsko-hiszpańskiej również Stany Zjednoczone dołożyły swoje oddziaływanie na kulturę Filipin, do których dotarł wtedy na większą skalę język angielski oraz kultura popularna. Również swoje 3 grosze dołożyli okupujący kraj Japończycy. Na Filipinach pierwsze miejsce wśród priorytetów wydaje się zajmować rodzina, najlepiej wielopokoleniowa i naprawdę ogromna. Za niezwykle rodzinne i hucznie obchodzone święto uchodzi zwłaszcza Nowy Rok.

Co istotne, jeśli ktoś zostanie zaproszony na obiad czy kolację do filipińskiego domu, musi koniecznie pamiętać o przyniesieniu ze sobą podarunku dla gospodarza np. kwiatów czy cukierków. Ważnym elementem codzienności Filipińczyków jest również muzyka, szczególnie popularna muzyka amerykańska czy filipiński rock. Do dwóch z najpopularniejszych tańców tradycyjnych na Filipinach należą: cariñosa i tinikling, które uformowały się podczas okresu kolonialnego.

Filipiny to zdecydowanie kraj katolicki, w którym hiszpańskim konkwistadorom powiodła się adaptacja swojej religii w warunkach azjatyckich, co stanowi ewenement na skalę kontynentu. Katolicy stanowią około 80% filipińskich obywateli. Drugą, chociaż o wiele mniejszą grupę, tworzą protestanci, zaś do około pięciomilionowej mniejszości należą wyznawcy islamu. Buddyzm wyznaje ledwie 1% mieszkańców Filipin.