Senegal

Od obywateli RP udających się w podróż do Senegalu na okres krótszy niż 90 dni nie wymaga się wizy. Jedynym dokumentem uprawniającym do przekroczenia granicy jest paszport, który powinien być ważny jeszcze przez minimum 6 miesięcy od planowanej daty wjazdu.

Biuro Podróży nie ponosi odpowiedzialności za nieotrzymanie wizy do kraju, w którym odbywa się impreza turystyczna, oraz krajów tranzytowych. Zdobycie wizy leży w 100% po stronie uczestników wyjazdu.

Przed wycieczką do Senegalu nie obowiązują szczepienia ochronne, jedynie osoby przyjeżdżające z krajów występowania żółtej gorączki zobowiązane są do posiadania świadectwa szczepienia przeciwko tej chorobie. Istnieje zagrożenie malarią i zatruciami pokarmowymi, dlatego należy zaopatrzyć się w stosowne leki, nie pić wody z kranu i wystrzegać się jedzenia nieumytych warzyw i owoców oraz surowych sałatek. Przed podróżą do Senegalu warto rozważyć zaszczepienie się przeciw tężcowi, błonicy i polio (ok. 150 zł), durowi brzusznemu (ok. 230 zł), zapaleniu opon mózgowych (od 140 zł) i żółtaczce pokarmowej (ok. 250 zł każda dawka szczepionki). Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.

W Senegalu dawanie napiwków jest uzależnione od miejsca, w którym się znajdujecie. W prostszych restauracjach i kawiarniach dodatkowa gratyfikacja nie jest wymagana, natomiast w lepszych warto zostawić ok. 10%, sprawdziwszy wcześniej, czy napiwek nie został dopisany do rachunku. Nie jest przyjęte dawanie napiwku taksówkarzom, warto jednak pamiętać o przewodnikach, bagażowych czy obsłudze w hotelu.

Ceny jedzenia w Senegalu są zbliżone do polskich, a na sklepy spożywcze natykać się będziecie na każdym kroku. Koszt skromnego posiłku w niedrogiej restauracji to około 2200 CFA, trzydaniowego obiadu w lepszej restauracji – 18 000 CFA, zestaw w McDonalds – 4000 CFA; za piwo zapłacicie 1000 CFA, za kawę – 1400 CFA, a za wodę 233 CFA.

Przykładowe ceny w sklepach:

Mleko 1 l – 1000 CFA
Chleb – 231 CFA
Ser 1 kg – 8500 CFA
Woda 1,5 l – 600 CFA
Butelka wina – 4000 CFA
Piwo 0,5 l – 426 CFA
Jabłka 1 kg – 1100 CFA
Pomarańcze 1 kg – 1100 CFA
Pomidory 1 kg – 845 CFA

• W XVI wieku, kiedy Portugalczycy dotarli do wybrzeży kraju, napotkani rybacy często używali określenia „sunu gaal”, co oznacza „to są nasze łodzie”. Portugalczycy po prostu nazwali więc tę ziemię „Senegal”.
• W XVIII i XIX wieku Senegal słynął z trzech rzeczy: kości słoniowej, złota i handlu niewolnikami. Zwłaszcza wyspa Gorée stała się głównym punktem przerzutowym niewolników.
  
• Mimo odzyskania w 1960 roku niepodległości, Senegal nadal utrzymuje bardzo bliskie związki z Francją, nawet flagi tych dwóch krajów mają identyczny układ. Zielony, żółty i czerwony, występujące na senegalskiej fladze, to kolory panafrykańskie, uosabiające las, piaski Sahelu i ogień, zaś gwiazda jest symbolem wolności i rozwoju.
• Senegal uważany jest nad Sekwaną za „zimowe słońce Francji”, dlatego to właśnie Francuzów spotkacie tutaj najwięcej.
• Kraj ten powszechnie kojarzy się z popularnym rajdem Paryż – Dakar oraz z baobabami, uważanymi za pomniki narodowe.
• Senegal jest jedynym krajem w Afryce Zachodniej, w którym nigdy nie doszło do przewrotu wojskowego, zaś jego stolica, Dakar, jest jednym z najbardziej liberalnych i kosmopolitycznych miast Afryki.
• Nie zdziwcie się, wsiadając do taksówki z... ogonem! Tak, sztuczny ogon zrobiony z koziej lub owczej sierści, przyczepiony do samochodu, ma przynosić szczęście.
• Jeśli być owcą, to tylko w Senegalu! Tutejsi mieszkańcy bardzo o nie dbają, nikogo więc nie dziwi widok tych zwierząt zażywających kąpieli słonecznych w każdą niedzielę na plaży Yoff w Dakarze.
• Nazwę „Wrota do Afryki” kraj ten zawdzięcza istnieniu rzeki Senegal, dzięki której Portugalczycy i Francuzi mogli dotrzeć do Sudanu i Afryki Środkowej. Nad tą rzeką mieszkają niezliczone mniejszości etniczne, każda charakteryzująca się odmiennymi wierzeniami i ceremoniami, stylem ubierania się, tańcem, muzyką, jedzeniem itp.
• To właśnie w Senegalu znajduje się najbardziej na zachód wysunięty punkt na całym kontynencie afrykańskim, Pointe des Almadies.
• Senegalczycy uwielbiają muzykę i mają wybitne poczucie rytmu. Nazwy lokalnych instrumentów muzycznych, jak kora i balafon, pojawiają się nawet w tytule hymnu narodowego.
• Ślub w Senegalu to skomplikowana sprawa. Najpierw mężczyzna idzie do swej wybranki z orzeszkami koli. Jeśli kobieta przyjmie orzechy, są już zaręczeni. Następnie panna młoda idzie do rodziny pana młodego, aby wziąć ślub, wnosząc w posagu pieniądze, ryż, słodycze, owoce – i rzecz jasna owce.

Kuchnia Senegalu posiada długie tradycje i można znaleźć w niej wpływy francuskie, portugalskie i północnoafrykańskie, co spowodowane jest zróżnicowaną geografią tego kraju i jego bogatą, kosmopolityczną historią. Oprócz bardzo popularnych ryb, których obfitość i urozmaicenie Senegalczycy zawdzięczają Oceanowi Atlantyckiemu, na stołach często pojawia się drób, jagnięcina, ryż oraz różnego rodzaju warzywa. Potrawy przyprawia się zazwyczaj czosnkiem, papryką chili i limonką. Do narodowych dań zalicza się thieboudienne, czyli rodzaj gulaszu z papryki, bakłażana, pomidorów, cebuli, ryżu i ryb, oraz yassa, smakowita potrawka z kurczaka w sosie cytrynowym, cebuli i papryki, które Senegalczycy jadają na co dzień i od święta. Dużą popularnością cieszy się też kuskus jaglany i zsiadłe mleko oraz grillowane krewetki. Najobfitszym posiłkiem jest kolacja, jadana zazwyczaj około 21 wieczorem, składająca się z wielu dań serwowanych w małych porcjach.

Czym to wszystko popić? Popołudniem najlepiej smakuje attaya, słodka zielona herbata sączona z maleńkich szklaneczek. Ciekawym napitkiem jest też douté, herbata parzona z liści Combretum micranthum, rośliny o dobroczynnych właściwościach zdrowotnych. Miejscowi pijają również bissap – napar z kwiatów hibiskusa i bouyi z owoców baobabu. Najlepsze lokalne piwo to Flag.

Dzieje Senegalu sięgają zamierzchłych czasów. Jego pierwszymi mieszkańcami, o których zachowały się pewne informacje, byli Tukulerowie, żyjący tu od XI wieku, a Senegal wchodził w skład państwa Takrur. Nieco później terytorium to było częścią Imperium Mali i Dżolof, lecz w XVI wieku państwa te rozpadły się na liczne, rywalizujące ze sobą małe królestwa. Na ten moment natrafili Portugalczycy, a następnie Francuzi, którzy założyli tu faktorie, zyskując stopniowo coraz większy wpływ na te tereny. Gdy na początku XVI wieku Portugalczycy osiedlili się w Brazylii, zaczęli potrzebować niewolników do pracy na tamtejszych plantacjach cukru. Darmową siłę roboczą najłatwiej było uzyskać z kontrolowanych przez siebie terenów, nic więc dziwnego, że dobry interes zwietrzyli w tym także Anglicy, Holendrzy i Francuzi. Od tego czasu, aż do połowy XIX wieku, w Senegalu kwitł handel niewolnikami, którzy przetrzymywani byli w nieludzkich warunkach na „stacji przeładunkowej” – Ile de Goree.

W XIX wieku Francja podbiła cały obszar Senegalu, gdy zaś w 1884 roku mocarstwa europejskie podzieliły Afrykę między siebie, władza kolonialna Francji w Senegalu zyskała potwierdzenie. W 1902 roku kraj ten, będący zamożną kolonią eksportującą orzechy ziemne, wszedł w skład Francuskiej Afryki Zachodniej. Bardzo szybko Francja zaczęła przyznawać ludności kraju obywatelstwo francuskie, a Senegal, przeżywający rozkwit gospodarczy, stał się domem zamożnych, dobrze wykształconych ludzi. Dążenia niepodległościowe pojawiły się tu dopiero w latach 50., a pełną niezależność Senegal uzyskał w roku 1960. Przez krótki czas, w latach 1982–1989, współtworzył wraz z Gambią konfederację Senegambii. Kraj, rządzony przez prezydenta, którym od 2012 roku jest Macky Sall, utrzymuje bardzo dobre stosunki z Francją i Stanami Zjednoczonymi, ma też duże znaczenie w wielu organizacjach międzynarodowych.

Położony w północno-zachodniej Afryce Senegal od zachodu oblewany jest wodami Oceanu Atlantyckiego, zaś jego lądowymi sąsiadami są Mauretania, Mali, Gwinea, Gwinea Bissau i Gambia. Jest jednym z niewielu krajów, które w swoich granicach mają enklawę – to maleńka Gambia, której granica z Senegalem mierzy 740 km. Prócz Dakaru, najważniejszymi miastami tego kraju są Thies, Kaolack, Ziguinchor oraz Saint-Louis.

Ukształtowanie terenu nie jest zbyt urozmaicone. Praktycznie cały Senegal położony jest w obrębie niziny Senegal River, a średnia wysokość kraju wynosi zaledwie 200 m n.p.m. Nieco wyższa jest jedynie południowo-wschodnia cześć kraju, obejmująca fragment masywu Futa Dzalon. Najwyższym wzniesieniem jest szczyt Nepen Diakha, wznoszący się na zawrotną wysokość 581 m n.p.m. Bardzo dobrze rozwinięta jest linia brzegowa, urozmaicona głębokimi zatokami, obejmująca jeden długi, skalisty cypel – Półwysep Zielonego Przylądka.

W Senegalu występuje klimat podrównikowy, podzielony dwie strefy – wilgotny na południu i suchy na północy. Od maja do listopada trwa pora deszczowa, podczas której wieją silne, południowo-wschodnie wiatry. Wprawdzie kraj rozkwita wówczas zielenią, ale drogi bywają nieprzejezdne, a upał i wilgotność powietrza trudne do zniesienia. Największe opady przypadają na lipiec i sierpień, kiedy temperatura nierzadko przekracza 30°C. Natomiast w czasie pory suchej (od grudnia do kwietnia) panują najlepsze warunki do podróżowania, opady praktycznie nie występują, a temperatury wahają się pomiędzy 20 a 25°C.

Społeczeństwo Senegalu jest zróżnicowane etnicznie i religijnie. Żyje tu kilka grup etniczno-rasowych, z których najliczniejszą jest ludność Wolof – jej członkowie stanowią aż 44% Senegalczyków. Kolejne grupy to Serer, Fulbe, Tulukerzy, Diota i Mandingo. Wolofowie żyją przede wszystkim w północno-centralnych regionach kraju, będąc niegdyś najważniejszymi pośrednikami handlowymi między napływającymi z Europy kolonistami a mieszkańcami tych rejonów. Ponad 95% ludności to muzułmanie, a wielu z nich należy bractw sufickich, które dominują w życiu religijnym Senegalu. Najważniejszym takim bractwem jest Mourides, założone przez Cheikha Amadou Bambę. Społeczeństwo Senegalu jest bardzo młode – niemal połowa mieszkańców nie osiągnęła jeszcze wieku 15 lat, zarazem jednak średnia długość życia jest niewielka i wynosi zaledwie 50 lat. Senegalczycy są też bardzo słabo wykształceni – aż 67% tego narodu to analfabeci!

Senegal jest krajem, w którym ścierają się różne wpływy kulturalne – rdzenne, francuskie oraz arabskie, spowodowane handlem z północną Afryką oraz Bliskim Wschodem. Drugą po islamie – a dla niektórych nawet pierwszą – religią jest taniec i muzyka. Nazwy lokalnych instrumentów muzycznych znalazły się nawet w tytule hymnu narodowego! Szczególnie popularnym tańcem jest sabar, wykonywany głównie przez kobiety, które do wtóru dźwięków bębna wykonują dzikie, zmysłowe podskoki. Z drugiej strony tutejsze społeczeństwo jest raczej konserwatywne, dlatego przez pewien czas taniec ten, przez niektórych fundamentalistów uważany za nazbyt erotyczny, był zakazany. Choć praktykowany tu islam nie jest restrykcyjny, należy pamiętać o stosownym, osłaniającym ciało ubiorze, szczególnie podczas wizyty w meczecie.