Martynika

Uważa się, że pierwszym Europejczykiem na wyspie był Krzysztof Kolumb, który – przybywszy tu w roku 1502 – spotkał zamieszkujące ten region społeczności plemienne Karibów. Wyspa, omijana we wcześniejszych latach przez Hiszpanów oraz Brytyjczyków szukających większych korzyści materialnych, w 1635 roku trafiła pod panowanie Francuzów, którzy w kolejnych dziesięcioleciach przekształcili ją w dobrze prosperujące centrum handlu cukrem, tytoniem oraz kakao. W późniejszych latach sprowadzono tu również kawę, a na przełomie XVII i XVIII wieku wyspa trzy razy trafiała na krótki czas pod rządy brytyjskie, jednak za każdym razem zostawała zwrócona Francuzom. W 1789, 1815 i 1822 roku wybuchały tu powstania niewolników, które doprowadziły do oficjalnego zniesienia niewolnictwa, jednak dopiero w roku 1848 zaczęto zatrudniać pracowników z Indii oraz Chin. XX-wieczne dzieje Martyniki to przede wszystkim wybuch wulkanu na górze Pelee, który przyczynił się do śmierci około 30 tysięcy osób, oraz chwilowe dążenia separatystyczne skutkujące ostatecznie przyznaniem regionowi większej autonomii od kontynentalnej części Francji.

Martynika położona jest w archipelagu Antyli i jest największą z wysp Grupy Zawietrznej. Na północy dzieli ją około 40 kilometrów od Dominiki, a na południu – niewiele ponad 30 kilometrów od Saint Lucia. Wyspa jest pochodzenia wulkanicznego, a na jej terenie wyróżnić można dwie strefy – północną, która charakteryzuje się bardziej wilgotnym, górzystym i gęsto zalesionym krajobrazem z majestatycznie wznoszącym się nad okolicą Mount Pelee (1397 m n.p.m.) oraz licznymi plażami o czarnej barwie. Na południu krajobraz zmienia się na bardziej nizinny, a najwyższe z tutejszych wzgórz – Vauclin – osiąga już jedynie 505 m n.p.m. Obszary te są znacznie bardziej płaskie i suche, a tutejsze plaże witają turystów drobnym, białym piaskiem.

Temperatury na Martynice przez cały rok utrzymują się niemal na tym samym poziomie, przez co wielu miejscowych uważa, że tak naprawdę nie ma tu pór roku. Najchłodniejszym miesiącem na Martynice jest styczeń, jednak nawet wtedy słupki rtęci wskazują co najmniej 22°C, w najcieplejszym natomiast lipcu i sierpniu niekiedy sięgają 32 stopni. Od maja do listopada w regionie trwa pora deszczowa, choć dla niezrażonych opadami turystów wyspa staje się wtedy cichsza i tańsza. Okres od sierpnia do października uważany jest na całych Karaibach za sezon huraganów i choć nieczęsto występują one na Martynice, to jeśli uderzą w wyspę mogą być niszczycielskie.

Znaczna większość grup etnicznych Martyniki to potomkowie ludów afrykańskich, a także mulaci z ludności afrykańsko-europejsko-indyjskiej. Pozostałe grupy etniczne stanowią mniej niż 5% całej populacji wyspy. Niemal 85% społeczeństwa to katolicy, inne wyznania religijne na wyspie to protestanci – około 5,5%, muzułmanie i bahaici – każda około 0,5% i mniejsze grupy żydów, hinduistów oraz innych religii.

Społeczność Martyniki przypomina bardziej ludność Francji aniżeli innych wysp Karaibów, a jedynie stosunkowo niewielka grupa nacjonalistów domaga się pełnej niezależności wyspy. Większość mieszkańców wyspy zachowuje tożsamość kulturową francuskich Indii Zachodnich poprzez muzykę, kuchnię, obyczaje i stosowanie języka kreolskiego, jednak woli nie zrywać politycznych więzi z narodem francuskim.