Martynika

Od obywateli RP, udających się na Martynikę, nie są wymagane ani wizy, ani nie przeprowadza się kontroli dokumentów, ponieważ oba te kraje należą do Unii Europejskiej (Martynika jako terytorium zamorskie Francji). Nie zwalnia to jednak obywateli polskich od obowiązku posiadania ważnego paszportu lub dowodu osobistego, który należy okazać na życzenie odpowiednich władz.

Wakacje na Martynice nie wymagają zrobienia szczepień obowiązkowych, jednak jak w przypadku niemal każdej podróży zaleca się szczepienia przeciwko polio, błonicy i tężcowi (około 150 zł), durowi brzusznemu (około 230 zł) oraz wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B (około 250 zł każda dawka szczepionki. Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.

Zasady dotyczące napiwków na Martynice są takie same jak we Francji – nie są tu one zbyt powszechne, ponieważ znaczna większość restauracji oraz hoteli uwzględnia już w rachunku opłatę za obsługę, najczęściej w wysokości 10–15%. Wszystkie pozostałe napiwki są uznaniowe, jednak najczęściej nie są oczekiwane.

Ceny na Martynice z pewnością są wyższe niż w Polsce czy nawet w europejskiej części Francji.

Przykładowe ceny:

Posiłek w niedrogiej restauracji – 11 EUR
Trzydaniowy posiłek w restauracji średniej klasy – 18 EUR
Piwo lokalne 0,5 l – 4 EUR
Piwo importowane 0,3 l – 0,7 EUR
Wino średniej klasy – 4,5 EUR
Cappuccino w kawiarni – 3,50 EUR
Coca cola 0,3 l – 1,7 EUR
Woda 1,5 l – 0,5 EUR
Banany 1 kg – 1,5 EUR
Pomarańcze 1 kg – 1,4 EUR

• W pobliżu Fort-de-France odwiedzić możecie kościół Balata, który według miejscowych nazywany jest mniejszą wersją paryskiego Sacre-Coeur. Kilka kilometrów dalej znajduje się także kościół Saint Joseph, który porównywany jest niekiedy do bazyliki Notre Dame!
• Pomimo że na wyspie pod koniec XIX wieku istniało ponad 500 cukrowni, w dzisiejszych czasach funkcjonuje już tylko jedna. Mimo to, cukier nadal jest jednym z głównych towarów eksportowych wyspy.
• Prawie 2/3 powierzchni Martyniki i aż 32 z 34 głównych miast na wyspie leży na terenie regionalnych parków przyrodniczych.
• Na Martynice w roku 1763 urodziła się cesarzowa francuska – Józefina, żona Napoleona Bonaparte.
• Tradycyjnie produkowany rum, który w odróżnieniu od innych wysp wytwarza się tu nie z melasy, a z soku z trzciny cukrowej, jest jedynym tego typu alkoholem na świecie z certyfikatem AOC.
• Martynika początkowo nazywana była Madiana – wyspa kwiatów.
• Największe miasto wyspy – Saint-Pierre – w XVIII i XIX wieku nazywane było Paryżem Karaibów. Po wybuchu wulkanu w 1902 roku, który przeżyło jedynie troje mieszkańców miasta, przydomek został zmieniony na „grobowiec Karaibów”.
• Najwyższym szczytem Martyniki jest Mount Pelee o wysokości 1397 metrów n.p.m.
• Martynika jest największą wyspą w grupie Wysp Zawietrznych i jako jedyna z tutejszych wysp należy do Francji.
• Pod koniec XIX wieku na wyspie przez niewiele ponad rok mieszkał słynny malarz Paul Gauguin, któremu poświęcone niewielkie muzeum znajduje się w okolicy Le Carbet. W trakcie swojego pobytu na Martynice artysta zdążył namalować 12 obrazów oraz… spłodzić córeczkę.
• Jedyny pociąg na Martynice pokonuje dystans zaledwie 2,5 km i porusza się po terenie miejscowej destylarni rumu.
• Banany – będące jednym z najważniejszych towarów eksportowych Martyniki – wcale nie rosną na drzewach, są natomiast największymi na świecie bylinami! Więcej ciekawostek na ich temat możecie poznać odwiedzając tutejsze Muzeum Bananów, gdzie zobaczycie ponad 50 odmian tej rośliny.

Lokalna kuchnia to połączenie francuskiej techniki, afrykańskich wpływów i świeżych, karaibskich składników. Wyspa od wielu lat zarządzana była nie na zasadach kolonii, a jako zamorski departament Francji, co wpłynęło również na kuchnię, w której widać najwięcej wpływów europejskich, a miejscowa ludność kupować może świeże bagietki i rogaliki, foie gras, owoce morza i tradycyjne sery w tych samych sieciach supermarketów, co we Francji kontynentalnej.

Do najpopularniejszych dań typowych dla Martyniki należą między innymi crabe farci – nadziewane, nierzadko pikantne grzbiety kraba, podawane najczęściej wraz z pieczywem lub swego rodzaju zapiekanką oraz accras – smażone w głębokim tłuszczu placki z solonej ryby, często z rodziny dorszowatych, choć w wielu miejscach dostać je można także w opcji wykonanej z krewetek lub warzywnej – wegetariańskiej. Mięsożercom szczególnie polecamy poulet boucane – kurczaka przyrządzanego z dodatkiem trzciny cukrowej oraz calalou – zupę przygotowaną na bazie lokalnych warzyw oraz ziół z dodatkiem wieprzowiny lub kraba. W kwestii drugiego dania popularnym zamiennikiem ziemniaków są tu specjalnie przygotowane zielone banany lub pochrzyn – roślina typu bulwiastego, zwana miejscowo także ignamem. Na zakończenie posiłku spróbujcie przepysznych deserów kokosowych lub też bananów flambirowanych – podawanych zwykle z miejscowym rumem.

Uważa się, że pierwszym Europejczykiem na wyspie był Krzysztof Kolumb, który – przybywszy tu w roku 1502 – spotkał zamieszkujące ten region społeczności plemienne Karibów. Wyspa, omijana we wcześniejszych latach przez Hiszpanów oraz Brytyjczyków szukających większych korzyści materialnych, w 1635 roku trafiła pod panowanie Francuzów, którzy w kolejnych dziesięcioleciach przekształcili ją w dobrze prosperujące centrum handlu cukrem, tytoniem oraz kakao. W późniejszych latach sprowadzono tu również kawę, a na przełomie XVII i XVIII wieku wyspa trzy razy trafiała na krótki czas pod rządy brytyjskie, jednak za każdym razem zostawała zwrócona Francuzom. W 1789, 1815 i 1822 roku wybuchały tu powstania niewolników, które doprowadziły do oficjalnego zniesienia niewolnictwa, jednak dopiero w roku 1848 zaczęto zatrudniać pracowników z Indii oraz Chin. XX-wieczne dzieje Martyniki to przede wszystkim wybuch wulkanu na górze Pelee, który przyczynił się do śmierci około 30 tysięcy osób, oraz chwilowe dążenia separatystyczne skutkujące ostatecznie przyznaniem regionowi większej autonomii od kontynentalnej części Francji.

Martynika położona jest w archipelagu Antyli i jest największą z wysp Grupy Zawietrznej. Na północy dzieli ją około 40 kilometrów od Dominiki, a na południu – niewiele ponad 30 kilometrów od Saint Lucia. Wyspa jest pochodzenia wulkanicznego, a na jej terenie wyróżnić można dwie strefy – północną, która charakteryzuje się bardziej wilgotnym, górzystym i gęsto zalesionym krajobrazem z majestatycznie wznoszącym się nad okolicą Mount Pelee (1397 m n.p.m.) oraz licznymi plażami o czarnej barwie. Na południu krajobraz zmienia się na bardziej nizinny, a najwyższe z tutejszych wzgórz – Vauclin – osiąga już jedynie 505 m n.p.m. Obszary te są znacznie bardziej płaskie i suche, a tutejsze plaże witają turystów drobnym, białym piaskiem.

Temperatury na Martynice przez cały rok utrzymują się niemal na tym samym poziomie, przez co wielu miejscowych uważa, że tak naprawdę nie ma tu pór roku. Najchłodniejszym miesiącem na Martynice jest styczeń, jednak nawet wtedy słupki rtęci wskazują co najmniej 22°C, w najcieplejszym natomiast lipcu i sierpniu niekiedy sięgają 32 stopni. Od maja do listopada w regionie trwa pora deszczowa, choć dla niezrażonych opadami turystów wyspa staje się wtedy cichsza i tańsza. Okres od sierpnia do października uważany jest na całych Karaibach za sezon huraganów i choć nieczęsto występują one na Martynice, to jeśli uderzą w wyspę mogą być niszczycielskie.

Znaczna większość grup etnicznych Martyniki to potomkowie ludów afrykańskich, a także mulaci z ludności afrykańsko-europejsko-indyjskiej. Pozostałe grupy etniczne stanowią mniej niż 5% całej populacji wyspy. Niemal 85% społeczeństwa to katolicy, inne wyznania religijne na wyspie to protestanci – około 5,5%, muzułmanie i bahaici – każda około 0,5% i mniejsze grupy żydów, hinduistów oraz innych religii.

Społeczność Martyniki przypomina bardziej ludność Francji aniżeli innych wysp Karaibów, a jedynie stosunkowo niewielka grupa nacjonalistów domaga się pełnej niezależności wyspy. Większość mieszkańców wyspy zachowuje tożsamość kulturową francuskich Indii Zachodnich poprzez muzykę, kuchnię, obyczaje i stosowanie języka kreolskiego, jednak woli nie zrywać politycznych więzi z narodem francuskim.