Dodaj własną opinię

Dodaj opinię
Destynacja: Sudan
Rodzaj:
Typ: wszystkie
Termin: wszystkie miesiące

Proponowane oferty

Sortuj

Oferty podróży do Sudanu

W królestwie czarnych faraonów

Od 16 900 zł / os. 10 dni z przelotem
Wycieczki objazdowe
Sudan — Chartum, Old Dongola, Karima, Jebel Barkal, El Kurru, Meroe, Mussawarat, Naqa

Wyrusz z nami w podróż po fascynującym, pełnym tajemnic starożytności Sudanie! Czekają tu na Ciebie niesamowite pustynne krajobrazy, unikatowa kultura, wirujący w mistycznym tańcu derwisze, a przede wszystkim – kilka tysiącleci historii i wspomnienie o niezwykłej potędze tego dawnego imperium. Podczas wycieczki do Sudanu, spacerując w cieniu rozrzuconych po Pustyni Nubijskiej piramid Meroe dowiesz się, dlaczego kraj ten nazywany jest królestwem czarnych faraonów.

  • Odwiedź starożytne piramidy Meroe z czasów faraonów nubijskich
  • Zrób zakupy na suku w Chartumie, jednym z największych w Afryce
...
Informacje ogólne

Informacje ogólne

  1. Strefa czasowa

  2. GMT +2

  3. Stolica

  4. Chartum

  5. Populacja

  6. 37 345 935

  7. Powierzchnia

  8. 1 861 484 km2

  9. Język

  10. arabski, angielski

  11. Waluta

  12. Funt sudański (SDG)

Zwiń
Informacje praktyczne

Informacje praktyczne

  1. Informacje wizowe i opłaty lotniskowe

  2. Obywatele RP udający się w podróż do Sudanu mają obowiązek posiadania wizy. Dokumenty niezbędne do jej uzyskania składa się w ambasadzie w Berlinie. Na wydanie wizy oczekuje się 3 tygodnie (tryb normalny) lub tydzień (tryb ekspres). Koszt wydania to odpowiednio 40 i 90 EUR. Należy wypełnić wniosek wizowy dostępny na stronie ambasady, dołączyć dwa zdjęcia, a w niektórych przypadkach wymagane jest przedstawienie kopii rezerwacji hotelu. Paszport powinien być ważny minimum 6 miesięcy od daty zakończenia wyjazdu i mieć co najmniej trzy wolne strony. Od podróżujących samolotem władze Sudanu pobierają na lotnisku w Chartumie opłatę wyjazdową w wysokości 35 SDG.

    Posiadanie wizy izraelskiej jest równoznaczne z odmową udzielenia promesy wizy sudańskiej! Istnieje też obowiązek meldunkowy (w ciągu 3 dni od przyjazdu, 250 SDG, należy mieć ze sobą dwa zdjęcia oraz kopię paszportu i wizy). Formalności najlepiej dopełnić przez administrację hotelową.

    Biuro Podróży nie ponosi odpowiedzialności za nieotrzymanie wizy do kraju, w którym odbywa się impreza turystyczna, oraz krajów tranzytowych. Zdobycie wizy leży w 100% po stronie uczestników wyjazdu.

  3. Szczepienia

  4. Przed wyjazdem do Sudanu nie obowiązują żadne szczepienia ochronne, istnieje jednak duże ryzyko zakażenia amebą i zatruć pokarmowych, dlatego należy pamiętać o starannym myciu warzyw i owoców. Szczepienia zalecane to błonica i tężec (90 zł) oraz wirusowe zapalenie wątroby typu B (każda dawka szczepionki 90 zł). Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.

  5. Napiwki

  6. W większości miejsc w Sudanie napiwki wliczone są w cenę usługi. Przyjęte jest natomiast wręczanie napiwku lokalnym przewodnikom lub kierowcom. Wystarczającą kwotą będzie 5–10 SDG za dzień.

  7. Ceny jedzenia

  8. Ceny jedzenia w Sudanie mocno się wahają i często rosną – kraj znajduje się w kryzysie, co skutkuje brakiem stabilności finansowej. Żywność (i inne produkty) jest tu znacznie droższa niż w sąsiednim Egipcie, ponieważ praktycznie wszystko w Sudanie pochodzi z importu.

    Przykładowe ceny w restauracjach:
    Posiłek w niedrogiej restauracji – 80 SDG
    Trzydaniowy posiłek w lepszej restauracji dla dwóch osób – 150–400 SDG
    Importowane piwo bezalkoholowe 0,33 l – 25–30 SDG
    Cappuccino – 20,00–60,00 SDG
    Pepsi 0,33 l – 5–12 SDG

  9. Ciekawostki
    • Sudan zajmuje sześciokrotnie większą powierzchnię niż Polska, a żyje tu żyje ponad 41 milionów osób. Mogłoby się wydawać, że na tak dużej przestrzeni to niewiele, trzeba jednak wiedzieć, że od 1955 roku populacja tego kraju wzrosła ponad sześciokrotnie.
    • Flaga Sudanu składa się z trzech poziomych pasów oraz trójkąta. Kolory pasów symbolizują kolejno: czerwony – krew przelaną w walce o niepodległość, biały – pokój, optymizm i miłość, czarny – osoby walczące o niepodległość pod przywództwem Mahdiego. Zielony trójkąt to symbol islamu.
    • Prezydentem tego kraju od 1989 roku jest Umar al-Baszir, odpowiedzialny za największą klęskę humanitarną w tym kraju, w której śmierć poniosło aż 300 tysięcy osób. To tu ukrywał się niesławny terrorysta Szakal, schronienie też znalazł Osama bin Laden. Z tych między innymi powodów Międzynarodowy Trybunał Karny wydał za al-Baszirem list gończy – jest on pierwszym na świecie prezydentem, który może zostać aresztowany po opuszczeniu swego kraju.
    • Prawo tego kraju umożliwia pośmiertne śluby, jednak by małżeństwo między żyjącymi mogło być uznane za ważne, trzeba najpierw spłodzić dwójkę dzieci.
    • W Sudanie wydawane są wyroki śmierci, często poprzez ukrzyżowanie.
    • Kiedy w 1983 roku prezydent wprowadził w życie prawo szariatu w Sudanie, całe zapasy alkoholu wylewane były do Nilu. Jednak – choć alkohol jest nadal zakazany – to dorosły Sudańczyk każdego roku wypija średnio 2,7 litra czystego alkoholu.
    • Ponad tysiąckilometrowa tułaczka Nelly Rawlison i Stasia Tarkowskiego z powieści „W pustyni i w puszczy” wiodła m.in. przez Sudan.
    • Sudan był największy krajem na kontynencie afrykańskim i dziesiątym na świecie, zanim w 2011 roku doszło do rozłamu na Sudan i Sudan Południowy. Dziś jest trzecim co do wielkości państwem w Afryce, po Algierii i Demokratycznej Republice Konga.
    • Nazwa kraju wywodzi się od arabskiego słowa biladu al-sudana, czyli „ziemia czarnoskórych”.
    • Na terenie Sudanu znajduje się wiele wciąż nieodkrytych skarbów z czasów starożytnych. Co ciekawe, do ich odkrycia w dużej mierze przyczynili się Polacy, którzy są światowymi ekspertami w dziedzinie nubiologii – by wymienić choćby słynny zespół prof. Kazimierza Michałowskiego.
    • Przepływający przez Sudan Nil jest najdłuższą rzeką na świecie, która od niepamiętnych czasów fascynowała odkrywców. Prawdopodobnie pierwszą wyprawę w poszukiwaniu źródeł Nilu zorganizował w I wieku n.e. sam Neron.
    • Na terenie kraju znajduje się ponad 260 piramid, czyli więcej niż w Egipcie.
Zwiń
Jedzenie

Jedzenie

    Sudańska kuchnia jest prosta i nieskomplikowana. Dzień zwykle zaczyna się od filiżanki herbaty. Śniadanie zazwyczaj składa się z fasoli, sałaty, wątróbki i chleba. Podstawowym pokarmem jest proso, przygotowywane pod postacią owsianki zwanej asida lub płaskiego chleba – kisra. Ulubioną potrawą Sudańczyków jest ful, danie z bobu godzinami gotowane w oleju, z dodatkiem przypraw, podawane z sałatą (kisra), serem (jibneh), jajkiem na twardo (bayda) lub falafelem. Inne popularne potrawy to fasuliya, czyli groch z sosem pomidorowym, kassawa (chleb z tapioki), słodkie ziemniaki, maschi – pomidory nadziewane mielonym mięsem i ryżem.

    Najczęściej spotykanym mięsnym daniem jest kebab, lecz używane do jego przyrządzenia mięso bywa tłuste lub żylaste. Smaczniejsza jest kofta, czyli mięso mielone, zwykle pieczone na rożnie. Żyjący na pustyni Nomadzi rozsmakowali się w potrawach przyrządzanych z wielbłądów, zaś na terenach pasterskich spotkacie się z jagnięciną podawaną na różne sposoby. Dużą popularnością cieszą się dania trudne do zaakceptowania przez Europejczyka, np. owcze jelita, płuca i wątroba przygotowywane z papryczką chili, spożywane na surowo elmaraara i umfitit – wytwarzane z podrobów owiec, cebuli, masła orzechowego i soli lub zupa kawari, przygotowywana z kopyt bydła lub owiec z warzywami czy elmussalammiya, z wątroby, mąki, daktyli i przypraw. Jednak ogólnie rzecz biorąc, mięso jest drogie i nieczęsto spożywane.

    Nie będą natomiast narzekać amatorzy herbaty (shai) i kawy (gahwa). Ziarna kawy są prażone, mielone z goździkami i przyprawami. Przyrządzony z nich napar cedzi się przez sitko z trawy i podaje w maleńkich kubkach. Skosztujcie kawy od ulicznych sprzedawczyń, a następnie przegryźcie bardzo słodką baklawą – ciastkiem z miodem i orzechami.

    Jeszcze do lat 80. XX wieku Sudan był jednym z niewielu muzułmańskich krajów, które dopuszczały picie alkoholu. Najczęściej spotykanym trunkiem było wino z prosa, sharbot (napój ze sfermentowanych daktyli) i arak, jednak od 1983 roku, wraz z wprowadzeniem prawa szariatu, alkohol jest zakazany. Karą za jego wytwarzanie, picie i sprzedawanie jest 40 batów – co jednak nie odstrasza chętnych, którzy pokątnie pędzą arak z daktyli.

Zwiń
Wiedza

Wiedza

  1. Historia

  2. Ślady najstarszego osadnictwa na terenie dzisiejszego Sudanu pochodzą z IV–V tysiąclecia p.n.e. W starożytności nad terenami tymi panował Egipt (Nubia), którego władza przetrwała tu do ok. 1000 roku p.n.e. i wywarła duży wpływ na rozwój kultury ludów zamieszkałych na tym terenie. To właśnie dzięki temu wpływowi dziś podziwiać możemy najsłynniejsze zabytki Sudanu – starożytne grobowce i piramidy. Ich powstanie jest dziełem niezależnego królestwa Kusz, które powstało na początku I tysiąclecia p.n.e. Jego stolica znajdowała się początkowo w Napata, później zaś — w Meroe. Kres istnieniu tego królestwa położył w IV wieku n.e. podbój dokonany przez etiopskie Aksum. Chrystianizacja tego rejonu rozpoczęła się w VI wieku, kiedy powstały chrześcijańskie państwa Makuria i Alwa, które przetrwały do XIII–XV wieku, jednak kolonizacja arabska z Egiptu spowodowała niemal całkowite wyparcie chrześcijaństwa przez islam.

    Kolejne wieki to czas, gdy Sudan podzielony był na liczne zwalczające się między sobą państewka, utrzymujące się głównie z handlu niewolnikami. Stan taki utrzymał się aż do początku XIX wieku, kiedy to w latach 1820–21 Sudan opanowały wojska tureckiego namiestnika Egiptu, Muhammada Alego. Wprawdzie – chcąc zmaksymalizować zyski z podbitych terenów – Egipcjanie inwestowali w rolnictwo i uruchomili żeglugę na Nilu, lecz dochody z tych inwestycji trafiały wyłącznie do egipskiego skarbca oraz handlarzy ludźmi, zaś Sudan wyniszczały rajdy w poszukiwaniu niewolników i kości słoniowej. Podjęte przez postępowego wicekróla Egiptu Ismaila Paszę oraz brytyjskiego generalnego gubernatora Sudanu – Charlesa Gordona – próby poprawy sytuacji zakończyły się niepowodzeniem, a narastające niezadowolenie muzułmańskich mieszkańców Sudanu, którzy z handlu ludźmi uczynili swoje źródło utrzymania, doprowadziło do powstania. W 1881 w Chartumie wybuchła rewolta pod wodzą Mahdiego, mająca podłoże zarówno religijne (ponieważ Egipcjanie polegali na Europejczykach, dominacja egipska uważana była jednocześnie za dominację chrześcijan), jak i gospodarcze. W latach 1885 mahdyści utworzyli własne państwo ze stolicą w Omdurmanie i dopiero cztery lata później Brytyjczykom udało się ich pokonać. W 1899 roku Sudan został przekształcony w kondominium egipsko-brytyjskie. Utworzono wówczas podział administracyjny Sudanu na część północną (muzułmańską) i południową (ludność czarna, częściowo chrześcijańską).

    W 1956 roku Sudan uzyskał niepodległość, niestety jednak od początku swego niezależnego istnienia kraj targany jest niepokojami i wojnami domowymi, spowodowanymi antagonizmami między Północą a Południem. W walkach, trwających nawet w czasie zawieszenia broni, zginęło ponad 2 mln osób. Ostatecznie w 2011 roku kraj podzielił się na Sudan i Sudan Południowy, co jednak nie zakończyło konfliktu.

  3. Geografia

  4. Sudan położony jest w północno-wschodniej części Afryki, nad Morzem Czerwonym, i graniczy z Egiptem, Erytreą, Etiopią, Republiką Środkowoafrykańską, Sudanem Południowym, Czadem i Libią. Znaczna część kraju zajęta jest przez rozległe równiny i płaskowyże, których największym wzniesieniem jest Deriba Caldera o wysokości 3042 m n.p.m. Rzeką o największym znaczeniu dla całego regionu jest Nil, którego dwa biegi – Nil Biały i Nil Błękitny – łączą się w Chartumie.

    Sudan leży w dwóch strefach klimatycznych: na północy panuje klimat zwrotnikowy skrajnie suchy, zaś na południu – równikowy monsunowo-suchy i wilgotny. Z pewnością nie zmarzniecie: wprawdzie najniższa temperatura, jaką tu odnotowano, to -1°C, lecz na ogół minimalne temperatury to 8–14°C, a maksymalne sięgają 35–42°C (49,7°C to rekord, który padł w Dongoli).

    Świat roślinny jest dość zróżnicowany. Występuje tu sucholubna roślinność pustynna, sawannowa, z baobabami (pamiętacie „Kraków”, w którym mieszkali Staś i Nel?) i akacjami oraz wiecznie zielony las równikowy. Spośród żyjących tu zwierząt wymienić trzeba słonie afrykańskie, żyrafy, gepardy grzywiaste, fenki, oryksy i gazele. Mimo ogromnego obszaru Sudanu działają tu jedynie dwa parki narodowe, zajmujące raptem 3,7% powierzchni kraju – Dindar i Ar-Rudum.

  5. Kultura i religia

  6. Sudańskie społeczeństwo charakteryzuje ogromna różnorodność: na jego terenie żyje 19 grup etnicznych, podzielonych na aż 500 różnych plemion, z których każde ma odmienne pochodzenie, a wiele porozumiewa się swoim własnym, odrębnym językiem. Największą grupę, ponad 40% populacji, stanowią Arabowie; drugie miejsce pod względem liczebności zajmują Beja – pół-nomadowie żyjący nad Morzem Czerwonym; trzecie – Nubijczycy, chlubiący się pochodzeniem od starożytnych Kuszytów. Pozostałe, nie-arabskie grupy, to Dinka, Nuer, Szylluk, Ekwatorczycy i Nuba. Taka różnorodność doprowadziła do powstania eklektycznej, a zarazem ekscytującej kultury, a kiedy do tej mieszanki doszły wpływy egipskich i brytyjskich rządów kolonialnych okazało się, że w gruncie rzeczy nie istnieje jednorodna kultura sudańska. Te rozmaite wpływy zauważyć można w tak ważnych dziedzinach kultury, jak muzyka, ubiór i kuchnia.

    Sudan szczyci się wspaniałą tradycją muzyczną, będącą efektem tak imponującego wachlarza różnych wpływów. Dzisiejsza muzyka sudańska to połączenie rdzennych melodii, ludowych rytmów oraz egipskich i zachodnich melodii i instrumentów – zwłaszcza szkockich dud i marszy wojskowych. W zależności od regionu, muzyka różni się między sobą. Podobne zróżnicowanie cechuje sudańskie tradycyjne stroje, widać w nich jednak pewne podobieństwa – większość Sudańczyków nosi tradycyjną galabiję, luźną szatę sięgającą do kostek, lub thawb – podobny do galabii, ale nieco bardziej formalny, z kołnierzem i krótszymi rękawami.

    Ponad 70% Sudańczyków to muzułmanie. Po raz pierwszy islam dotarł do Sudanu w VII wieku, podczas wielkich arabskich podbojów, jednak musiało minąć aż 600 lat, by rozprzestrzenił się na cały kraj i w znacznym stopniu wyparł zakorzenione tu w nubijskich czasach chrześcijaństwo. W sudańskim islamie ważną rolę pełni sufizm, czyli nurt mistyczny będący próbą osiągnięcia jedności z boskim Absolutem, podążając trzema drogami: mądrości, miłości i bojaźni. Arabowie nazywali sufich fakirami (biedakami) albo derwiszami (żebrakami stukającymi do drzwi).

Zwiń
Wakacje

Sudan – inspiracje podróżnicze

Kiedy jechać do Sudanu?

POGODA W SUDANIE

W Sudanie występuje kilka typów klimatu, od zwrotnikowego skrajnie suchego na północy, do równikowego, monsunowo-suchego i wilgotnego na południu. Temperatury nie różnią się znacznie w zależności od pory roku – najważniejszymi zmiennymi klimatycznymi są opady i długość pory suchej. Od stycznia do marca kraj znajduje się pod wpływem suchych wiatrów północno-wschodnich. W tym czasie na terenie całego kraju praktycznie nie ma opadów. Najwyższe temperatury występują pod koniec pory suchej. W Chartumie najcieplejszymi miesiącami są maj i czerwiec, kiedy średnia wysokość wynosi 41°C, a temperatura może osiągnąć nawet 48°C. Sudan Północny, z krótką porą deszczową, jest upalny przez cały rok, z wyjątkiem miesięcy zimowych na północnym zachodzie (temperatury w styczniu wahają się między 28°C a 8°C; w czerwcu wynoszą 25°C-42°C. Na terenach górskich na ogół jest chłodniej, a wysokie temperatury szybko spadają po zachodzie słońca.

Najlepszym czasem na podróż jest zima, zwłaszcza grudzień i styczeń. W tym czasie pogoda jest wszędzie przyjemna, jedynie nad Morzem Czerwonym mogą występować zachmurzenia i opady.

Nie polecamy

Przeciętna

Dobra

Najlepsza

najlepsza dobra przeciętna nie polecamy
I
II
III
IV
V
VI
VII
VIII
IX
X
XI
XII