Bonaire

Pierwsi mieszkańcy wyspy, Indianie Caquetio, przybyli na wyspy tu z Ameryki Południowej około 500 roku, pozostawiając po sobie malowidła naskalne i petroglify. Najprawdopodobniej cechowali się oni nietypowo wysokim wzrostem, ponieważ nazwa nadana wyspie przez Hiszpanów, którzy przybyli tu w 1499 roku, brzmiała Lass Islas de los Gigantes, czyli wyspa olbrzymów. Hiszpańscy zdobywcy zdecydowali, że wyspa jako taka nie przedstawia sobą żadnej wartości, wywieźli więc tubylców na Hispaniolę, gdzie zmusili ich do niewolniczej pracy w kopalniach miedzi. Wyspa pozostała praktycznie niezamieszkana aż do roku 1526, kiedy to postanowiono zorganizować tu ośrodek hodowli bydła i przywieziono zwierzęta oraz ludzi, którzy mieli pracować przy ich obsłudze. Pamiątką po tym okresie jest bardzo wysoka populacja osłów, które odwiedzić możecie w specjalnym Donkey Sanctuary.

W 1633 roku Holendrzy – straciwszy wyspę St. Maarten na rzecz Hiszpanów – zemścili się, atakując Curacao, Bonaire i Arubę. Bonaire stało się wywczas plantacją Holenderskiej Kompanii Indii Zachodnich, na którą sprowadzono afrykańskich niewolników, którzy pracowali u boku Indian przy uprawie kukurydzy oraz zbieraniu wysuszonej na słońcu soli. W okolicy Rincon i wzdłuż solnisk wciąż zobaczyć można zrujnowane, kamienne kwatery niewolników. Podczas wojen napoleońskich Holandia dwukrotnie traciła kontrolę nad Bonaire i przechodziła w ręce Brytyjczyków, którzy licznie się tu osiedlili i w 1810 roku zbudowali osadę Playa, obecny Kralendijk.

Po zniesieniu niewolnictwa w 1863 roku wyspa przeżyła stagnację, a powrót do produkcji soli zajął niemal wiek. Gdy zbudowano przystań dla statków, na wyspę zaczęli powoli ściągać turyści, a zbudowanie w 1943 roku lotniska jeszcze bardziej ułatwiło komunikację z Bonaire. W latach 1954–2010 wyspa stanowiła część Holenderskich Antyli, obecnie jest holenderską „gminą zamorską”, która będzie mogła zostać włączona do Unii Europejskiej jako jej region peryferyjny. Bonaire zachowało swoją własną unikalną kulturę, podczas gdy mieszkańcy mają takie same prawa jak obywatele holenderscy, w tym prawo do głosowania w holenderskich wyborach parlamentarnych w Holandii.

Bonaire leży około 80 kilometrów od wybrzeży Wenezueli na szelfie kontynentalnym Ameryki Południowej i dlatego geologicznie uważana jest za część kontynentu. Północny kraniec tej mierzącej 288 km2 wyspy jest stosunkowo górzysty, choć jej najwyższy szczyt Brandaris wznosi się na wysokość zaledwie 240 metrów. Południowa część Bonaire jest prawie płaska, ledwo wychylając się nad poziom morza. To właśnie w tym regionie produkuje się sól poprzez odparowywanie wody morskiej i to tu znajduje się interesująca Lac Bay z dużym lasem namorzynowym. Linia brzegowa Bonaire jest usiana lagunami i zatoczkami, z których największą jest Goto Lake na północy, stanowiącymi doskonałe siedlisko dla najrozmaitszych ptaków przybrzeżnych. Wyspa otoczona jest rafą koralową, dostępną dla nurków od strony zawietrznej (zachodniej i południowo-zachodniej). Cała linia brzegowa uznana została w 1979 roku za rezerwat morski, którego celem jest ochrona delikatnej rafy, gdzie żyje ponad 350 gatunków ryb i 60 gatunków koralowców.

Po zawietrznej części Bonaire położona jest Klein Bonaire, mała, całkowicie płaska i niezamieszkana wysepka, z każdej strony otoczona miejscami do nurkowania – tutejsza rafa nie jest w najmniejszym stopniu zniszczona.

Bonaire charakteryzuje się ciepłym, suchym (choć parnym – wprawdzie suma opadów jest tu niska, to wilgotność powietrza jest spora) i wietrznym klimatem. Średnia temperatura powietrza wynosi 27,5°C i prawie wcale nie zmienia się na przestrzeni roku, zaś temperatura oceanu waha się między 26°C a 30°C. Bonaire leży poza pasem huraganów, choć na warunki pogodowe i oceaniczne sporadycznie wpływają burze i sztormy tropikalne.

Kultura Bonaire znajduje odzwierciedlenie w twarzach jej mieszkańców, których różne rysy i odcienie opowiadają o najrozmaitszych wpływach etnicznych i rasowych. Na przestrzeni wieków mieszały się tu elementy kultury Europy, Azji i Afryki, dlatego wiele tutejszych tradycji wywodzi się z tych kontynentów. Bardzo duże znaczenie mają wszelakiego rodzaju obchody i uroczystości, zarówno te religijne, jak i związane z rytmem przyrody, np. zbiorami, łączące w sobie ucztę, śpiew i taniec. To np. simadan, jeden z najbardziej znanych tańców na Bonaire, który odbywa się jesienią z okazji udanych zbiorów kukurydzy lub mający wyłącznie europejskie korzenie bari, będący nader oryginalnym połączeniem walca, mazurka, polki i lokalnego tańca baile di sinta. Bari to zresztą też nazwa tutejszego instrumentu muzycznego – małej beczki po rumie pokrytej naciągniętą owczą skórą, tworzącą bęben. Wiele innych instrumentów wykonywano z uszkodzonych lub porzuconych narzędzi, np. chapi, mały instrument perkusyjny powstał z żelaznego końca motyki uderzanego metalowym prętem, a do wykonania agana używano lemiesza. Innym ciekawym instrumentem bywa także... wysuszona szczęka osła z zachowanymi zębami, która potrząsana wydaje z siebie interesujący wibrujący dźwięk.