Nikaragua

Informacje praktyczne

1. Informacje wizowe i opłaty lotniskowe

Obywatele RP mogą przebywać na terenie Nikaragui w celu turystycznym do 90 dni bez konieczności posiadania wizy, natomiast paszport powinien być ważny co najmniej 6 miesięcy. Przy wjeździe na terytorium Nikaragui należy wypełnić formularz migracyjny, dodatkowo także władze imigracyjne mogą zażądać okazania biletu powrotnego. Wjeżdżając drogą lądową należy uiścić opłatę wjazdową – 15 USD, opłata wyjazdowa wynosi 2 USD. Przylatując do Nikaragui samolotem należy upewnić się, czy powyższe opłaty oraz podatek turystyczny i migracyjny – 7 i 9 USD – wliczone są w cenę biletu.

2. Szczepienia

Brak szczepień wymaganych bezwzględnie, zaleca się jednak szczepienia przeciwko polio, błonicy i tężcowi (około 150 zł), durowi brzusznemu (około 230 zł) oraz wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B (około 250 zł każda dawka szczepionki). Przy wjeździe z państw, w których występuje żółta febra, należy okazać aktualny dowód szczepienia (około 220 zł). Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.

3. Napiwki

Ze względu na niezbyt wysokie zarobki lokalnych pracowników, napiwki w Nikaragui są powszechne i w wielu miejscach wręcz oczekiwane. Sugerowana opłata za obsługę w hotelach i restauracjach to najczęściej 10–15%, podobnie w przypadku prywatnych kierowców czy przewodników. Napiwki dla taksówkarzy czy pokojówek są uznaniowe, choć najczęściej przyjętą kwotą jest około 2–3 USD za dzień.

4. Ceny jedzenia

Nikaragua uchodzi za jeden z najtańszych krajów Ameryki Środkowej. Ceny podstawowych produktów w sklepach są porównywalne z tymi spotykanymi w Polsce, znaczną różnicę można zauważyć w niektórych produktach importowanych. Najtańsze produkty spożywcze kupicie na lokalnych targach, a niedrogie posiłki na popularnych w wielu miastach street foodach.

Przykładowe ceny:

Posiłek w niedrogiej restauracji – 170 NIO
Trzydaniowy posiłek w restauracji średniej klasy – 450 NIO
Piwo lokalne 0,5 l – 45 NIO
Piwo importowane 0,3 l – 90 NIO
Wino średniej klasy – 300 NIO
Cappuccino w kawiarni – 70 NIO
Coca cola 0,3 l – 30 NIO
Woda 1,5 l – 28 NIO
Banany 1 kg – 45 NIO
Pomarańcze 1 kg – 70 NIO

5. Ciekawostki
• Nikaragua nie posiada żadnej oficjalnej religii.
  
• Nazwa państwa Nikaragua pochodzi od dwóch słów – Nicarao, określającego społeczności zamieszkujące pierwotnie region dzisiejszego państwa, oraz agua – woda po hiszpańsku.
• Około ¾ mieszkańców Nikaragui żyje za mniej niż 2 USD dziennie. Szacuje się również, że około połowa mieszkańców kraju cierpi z powodu ubóstwa.
• Na terenie Nikaragui znajduje się największe jezioro Ameryki Środkowej – Jezioro Nikaragua.
• W wielu miastach Nikaragui ulice nie ma nazw. Zamiast tego punktem odniesienia są najważniejsze miejsca w okolicy – kościoły, hotele, zabytki.
• Flaga Nikaragui to dwa niebieskie pasy, oznaczające dwa oceany otaczające teren kraju, przecięte pasem białym symbolizującym pokój. W centralnej części flagi znajduje się też herb kraju, na którym umieszczono pięć wulkanów reprezentujących pięć państw dawnej federacji między Atlantykiem i Pacyfikiem.
• Najpopularniejszym sportem w Nikaragui jest baseball.
• Ze wszystkich krajów obu Ameryk to właśnie w Nikaragui pierwsza kobieta objęła prezydenckie stanowisko. Violeta Chamorro piastowała ten urząd w latach 1990–1997.
  Samozwańczym prezydentem kraju w latach 1856–1857 był tu także Amerykanin – Wiliam Walker, jednak po krótkich, nieudanych próbach rządzenia Nikaraguą wrócił na teren USA.
• Leon Viejo, znajdujące się w zachodniej części kraju, to najstarsze miasto całej Ameryki Środkowej.
• Nikaragua uchodzi za jedno z najlepszych miejsc do obserwacji nieba. Szacuje się, że z 88 istniejących konstelacji nocami zobaczyć można tu ich aż 86.
• Słynna modelka, aktywistka społeczna i była żona wokalisty The Rolling Stones, Bianca Jagger, pochodzi z Nikaragui.
• Na terenie Nikaragui znajduje się ponad 400 wulkanów.
• Rząd Nikaragui od początku XXI wieku ma plany wybudowania kanału łączącego Atlantyk z Pacyfikiem, który ma być konkurencją dla słynnego kanału panamskiego. Prace nad nim wciąż nie zostały rozpoczęte.

Jedzenie

Kuchnia w Nikaragui pod wieloma względami jest dość podobna do kuchni innych krajów regionu. Najpopularniejszym daniem jest gallo pinto, czyli ryż zmieszany z czarną fasolą, podsmażany z cebulą, czosnkiem, papryką, kolendrą i przyprawami. W porze lunchu jada się casado, czyli ryż, fasolę, surówkę, smażone platany lub platanowe placki – patacones oraz wołowinę, kurczaka lub rybę. Charakterystyczną nikaraguańską zupą jest sopa de mondongo, czyli flaczki, specjalność miasta Mesatepe. Innym typowym dla Nikaragui daniem jest rondon, przyrządzany z mięsa żółwiego, ryb i czerwonego mięsa lub wieprzowiny, z papryką, chilli, maniokiem, platanami oraz ziołami. Warto skosztować też indio viejo, czyli mięsa, które po ugotowaniu dzieli się na włókna i smaży z cebulą, czosnkiem, papryką i pomidorami, zagęszcza namoczonymi i rozdrobnionymi tortillami oraz doprawia sokiem z pomarańczy i bulionem. Nacatamal z kolei to przysmak z ciasta, które przyrządza się z masy hariny (mąki kukurydzianej) i masła oraz kawałków wieprzowiny lub kurczaka, ryżu, ziemniaków, pomidorów, cebuli i papryki. Świątecznym daniem jest baho, z mieszanką mięs, zielonych plantanów i manioku, gotowanych w liściu bananowca. Będąc natomiast w Granadzie koniecznie spróbować musicie potrawy charakterystycznej dla tego miasta, vigarón, sałatki na liściu bananowca, z manioku, smażonych skórek wieprzowych, kapusty i pomidorów. Najbardziej znane słodycze to tres leches, ciasto przypominające biszkopt nasączony mieszanką mleczną, cajeta de coco – deser z mleka kokosowego, cukru i manioku oraz rosquilles, ciasto z mąki kukurydzianej z dodatkiem sera, jajek, masła i smalcu. Skosztujcie też koniecznie tutejszych napojów, np. fresco ze świeżych owoców zmiksowanych z wodą lub mlekiem i dodatkiem lodu czy chicha de maiz, który uzyskuje się metodą parodniowej fermentacji białej odmiany kukurydzy, po zalaniu jej wodą i zmieleniu na papkę.

Wiedza

1. Historia

Niewiele wiadomo o rdzennej ludności obecnej Nikaragui. Prawdopodobnie ziemie te zaludnili Majowie lub Aztekowie, którzy dopłynęli tam z Meksyku. Dużo większą wiedzą dysponujemy od XV wieku, kiedy do wybrzeży Nikaragui dopłynął w 1502 roku Krzysztof Kolumb. Niedługo potem obszar stał się celem hiszpańskich konkwistadorów, którzy szerzyli kulturę hiszpańską na siłą zagrabionym terenie. W 1524 roku Francisco Hernández de Córdoba założył pierwsze europejskie miasta, Granadę i Leon. Nikaragua była pod hiszpańskim panowaniem aż do początku XIX wieku, kiedy w Granadzie zrodził się pierwszy ruch niepodległościowy. Ruchy narodowowyzwoleńcze doprowadziły do ogłoszenia niepodległości w 1821 roku. Na kilkanaście lat kraj stał się częścią Stanów Zjednoczonych Ameryki Środkowej.

2. Geografia

Nikaragua położona jest w Ameryce Środkowej, nad Oceanem Spokojnym i Morzem Karaibskim, a graniczy z Hondurasem i Kostaryką. Zachodnie wybrzeże jest słabo rozwinięte, natomiast wschodnie – nad Morzem Karaibskim – jest bardzo urozmaicone, z licznymi zatokami, m.in. Laguną Gorda, Laguną Huauonta, Laguną Perłową czy największą z nich, zatoką San Juan del Norte. Wschodnie wybrzeże, w wielu miejscach zabagnione, nosi nazwę Wybrzeża Moskitów. Nikaragua dzieli się na kilka obszarów geologicznych: w północno-zachodniej części kraju znajdują się łańcuchy górskie, natomiast południowa i środkowa część to pasmo wulkaniczne o długości 240 km, gdzie wznosi się 25 stożków wulkanicznych, z których 11 jest czynnych. Najwyższy z nich to El Viejo (1780 m n.p.m.), natomiast najbardziej znany – Momotombo (1258 m n.p.m.) nad jeziorem Managua, który uznawany jest za symbol Nikaragui. Za pasem wulkanicznym rozpościera się rów tektoniczny, w którym znajdują się dwa jeziora: Nikaragua i Managua. Dalej ku północnemu wschodowi ciągną się łańcuchy Kordylierów, w których leży kilka pasm: Cordillera de Dipilto y Jalapa z najwyższym szczytem kraju — Mogotón (2107 m n.p.m.), Cordillera Isabelia, Cordillera Chontaleña i Góry Huapi. Tereny leżące na wschód to rozległa nizina leżąca nad Morzem Karaibskim, zaś wzdłuż zachodniego wybrzeża ciągnie się wąski pas nadbrzeżnych nizin.

Około 25% powierzchni kraju pokrywają lasy, m.in. wiecznie zielone lasy tropikalne, obfitujące w hebanowce, mahoniowce, cedry i palisandry, podczas gdy wybrzeże karaibskie porośnięte jest zaroślami namorzynowymi i roślinnością bagienną. W środkowej części kraju występują sawanny oraz suche zbiorowiska kolczastych krzewów. W lasach żyją pumy i jaguary, a na terenach bagiennych i namorzynowych występują krokodyle, żółwie i jaszczurki.

3. Kultura i religia

Kilka stuleci temu Nikaragua była terenem zamieszkałym przez Indian, którzy w XVI wieku poddali się wpływom hiszpańskich kolonizatorów. Z tego względu współczesne społeczeństwo tego kraju w znacznym stopniu składa się z Metysów, czyli potomków Indian i Europejczyków. Wzajemne wpływanie na siebie tych dwóch kultur zaowocowało nie tylko przemieszaniem się genów, ale także kultury. Tym samym wraz z biegiem lat tutejsza społeczność rozpoczęła wykorzystywać język hiszpański jako rodzimy. Warto jednak wskazać, że we wschodniej części tego kraju istnieje spora grupa osób posługujących się językiem plemienia Miskitio, która obecnie liczy około 150 000 osób. Kolejnym, mniej popularnym współcześnie językiem pozostającym spuścizną po erze prekolumbijskiej, jest nahuatl, w którym częściowo zapisano słynną sztukę satyryczną El Gueguense. Dzieło to zostało wpisane na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO, a samo jej przedstawienie odbywające się corocznie w całym kraju jest prawdziwym widowiskiem łączącym w sobie elementy tańca, teatru i muzyki doskonale obrazując tożsamość Nikaraguańczyków. Historia przedstawiona w tym dziele opowiada o oporze rodzimych mieszkańców wobec hiszpańskich kolonizatorów. Ważnym sposobem wyrażania siebie jest w Nikaragui taniec oraz strój, na podstawie których można stwierdzić, z jakiego regionu pochodzi jego właściciel. Warto wiedzieć, że odzież, podobnie jak w innych krajach Ameryki Łacińskiej, jest wielobarwna.

Charakterystyczną cechą kultury tego kraju jest również silne przywiązanie do religii. Nikaragua od momentu odkrycia jej przez Hiszpanów i rozpoczęcia kolonizacji oraz działalności misyjnej franciszkanów i jezuitów jest państwem w przeważającej większości chrześcijańskim. W ostatnich latach coraz większą popularnością cieszą się różne rodzaje kościołów protestanckich (33%), które sukcesywnie odbierają wiernych kościołowi katolickiemu (46%). Spora część osób nie deklaruje również żadnej przynależności religijnej (14%). Pozostałe, mniejsze grupy stanowią przede wszystkim mormoni, świadkowie Jehowy oraz wciąż istniejące religie plemienne.

Religia odgrywa bardzo duże znaczenie w życiu społecznym motywując szereg najważniejszych i najbardziej popularnych wydarzeń o charakterze kulturowo-religijnym. Jedną z takich tradycji jest zwyczaj tzw.Griterii, czyli „krzyków”. Powiązany jest on z uroczystością Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, podczas którego od 28 listopada wierni konstruują w pobliżu swoich domów specjalne ołtarzyki ku czci Matki Bożej. Nazwa tradycji wywodzi się od hałaśliwego wyrażania swojej radości i pobożności. Towarzyszy temu śpiew, granie na instrumentach, zapraszanie do wspólnego świętowania wszystkich przechodniów i wręczanie drobnych prezentów w postaci słodyczy i owoców. Wieczorem odpalane są sztuczne ognie i organizowane huczne zabawy. Inne ciekawe wydarzenie odbywa się w Masaya na cześć San Lazaro (Świętego Łazarza). W tym czasie właściciele przebierają swoje psy w kolorowe kostiumy oraz idą w procesji, aby podziękować za spełnioną prośbę lub poprosić o pomoc. Poza tym w Nikaragui hucznie obchodzony jest karnawał, organizowany przed Wielkim Postem i po Wielkanocy. W paradach odbywających się w dużych miastach udział biorą tysiące osób.

Wycieczka