Polinezja Francuska

Pierwszymi mieszkańcami wysp Polinezji Francuskiej byli najprawdopodobniej przybysze z Azji, którzy dotarli tutaj przed V wiekiem n.e. W 1521 roku na wyspy dotarł Ferdynand Magellan, jednak dopiero James Cook na poważniej zajął się badaniem tego terytorium. Stopniowo kolejne polinezyjskie wyspy były obejmowane protektoratem Francji. W 1843 roku Francuzi ogłosili swoje zwierzchnictwo nad wyspami Tahiti i Moorea, a także nad Markizami, Tuamotu czy Wyspami Towarzystwa.

W 1946 roku Francja oficjalnie uznała Polinezję za swoje terytorium zamorskie, utworzyła również parlament, a Polinezyjczycy zaakceptowali to w referendum, które odbyło się w 1958 roku. Autonomię wewnętrzną przyznano Polinezji Francuskiej w 1977 roku. Począwszy od lat 60. XX wieku Francuzi przeprowadzali na polinezyjskich wyspach próby broni jądrowej, mimo że południowy Pacyfik na mocy układu z Rarotonga (1985) został proklamowany jako strefa bezatomowa.

Polinezja będąca zamorską wspólnotą terytorialną Francji leży w południowej części Pacyfiku. Wszystkie wysepki wchodzące w jej skład i obejmujące pięć archipelagów mają powierzchnię 4167 km² i linię brzegową o długości 2530 km. Archipelagi noszą następujące nazwy: Wyspy Towarzystwa z największą wyspą Polinezji Francuskiej tj. Tahiti, Tuamotu, Tubuai, Markizy oraz Wyspy Gambiera. Ogromną część polinezyjskich wysp otacza piękna rafa koralowa, a wśród plaż dominują białe i piaszczyste.

Wyspy rozrzucone na ogromnym terenie znajdują się w obrębie dwóch stref klimatycznych – podrównikowej i zwrotnikowej. Około 1/3 powierzchni wszystkich wysp pokrywają lasy, a świat roślin i zwierząt jest dość bogaty ze względu na niewielką gęstość zaludnienia i fakt, że nie powstały tutaj jeszcze więcej ośrodków miejskich. Wśród drzew w Polinezji rosną m.in. palmy i bananowce, zaś jeśli chodzi o faunę, to można tutaj spotkać chociażby papugi, głuptaki, wiele gatunków ryb i owoce morza. Zarówno w faunie jak i florze polinezyjskiej krainy zachwyca szczególnie podmorski świat zwierząt i roślin oraz wielobarwne i liczne rafy koralowe.

Dość dobrze rozpowszechniony w Polinezji Francuskiej jest tzw. manaizm, czyli pozostałość po religiach pierwotnych, która polega na wierze w mana – niematerialną siłę, energię. Mimo wciąż żywych tradycji pradawnych połowa Polinezyjczyków to zdeklarowani protestanci, około 30% ludności stanowią wyznawcy katolicyzmu. Dość dużą grupą są również mormoni, a pół procent społeczeństwa praktykuje nadal religie plemienne.

Etnicznie społeczność Polinezji Francuskiej dzieli się na rdzennych Polinezyjczyków, Europejczyków oraz Chińczyków. Polinezyjczycy dzielą się na odłamy m.in. na Tahitańczyków liczących około 100 tysięcy osób, grupę etniczną Tuamotu, Tubuai czy Mangarewa. Wśród Europejczyków dominują Francuzi, zaś Chińczycy stanowią około 10% populacji. Ci ostatni trudnią się głównie handlem.

Istotnym elementem polinezyjskiej kultury są tatuaże, stąd zresztą pochodzenie angielskiego słowa „tattoo”. Tatuaże miały pierwotnie znaczenie rytualne, a na ziemiach Polinezji Francuskiej do wytatuowania ciała uprawniało dopiero zabicie wroga z innego plemienia. Rzemiosło Polinezyjczyków obejmuje przede wszystkim misterne rzeźby z drewna.