Wiedza
-
Historia
Tereny dzisiejszej Antigui i Barbudy były zasiedlone już ponad pięć tysięcy lat temu – wiadomo, że do początków naszej ery mieszkali tu Sibonejowie, potem ludy Arawaków, a do XII wieku Karibowie. Pod koniec piętnastego stulecia na wyspy trafiła druga wyprawa Krzysztofa Kolumba i odkryła je dla Starego Kontynentu, jednak kolonizatorzy zamieszkali na Barbudzie dopiero w roku 1628, a cztery lata później na Antigui. Anglicy założyli tu plantacje tytoniu, bawełny i trzciny cukrowej. Nowi mieszkańcy wysp – Anglicy i sprowadzeni do pomocy czarnoskórzy niewolnicy – wkrótce wyparli rdzenną karaibską ludność i stali się dominującą większością. W roku 1860 Antigua i Barbuda zostały połączone jednym zarządem kolonialnym, a potomkowie dawnych niewolników domagali się całkowitej autonomii. Pełną niepodległość udało się uzyskać dopiero ponad sto dwadzieścia lat później. Dziś gospodarka wyspy napędzana jest głównie przez sektor turystyczny, nastawiony głównie na osoby podróżujące ze Stanów Zjednoczonych.
-
Geografia
Państwo położone w północnej części Małych Antyli to zbiór wysp, z których największe są Antigua, Barbuda oraz niezamieszkana Redonda. Kraj nie posiada żadnej granicy lądowej, a najbliżej położona jest należąca do Francji Gwadelupa oraz Saint Kitts i Nevis. Antigua ma pochodzenie wulkaniczne, natomiast Barbuda jest płaską wyspą koralową zbudowaną głównie z wapieni. Żyzne gleby wulkaniczne stanowią dobry grunt pod uprawę bananowców, palm kokosowych i drzew figowych. Większość naturalnej roślinności została wycięta pod uprawę dawnych plantacji – dziś lasy stanowią zaledwie około 11% powierzchni kraju. Mimo to, na wyspach mieszkają endemiczne gatunki zwierząt, takie jak ptak zwany lasówką barbudzką oraz zagrożony wyginięciem wąż Alsophis antiguae. W lasach kryje się pięć rodzajów nietoperzy, a przybrzeżne wody zamieszkiwane są przez manty i aż trzy gatunki delfinów (nadobny, Risso i malajski).
-
Kultura i religia
Antigua i Barbuda zamieszkiwana jest przez ponad 90 tysięcy osób, z których ponad 90% ma pochodzenie wschodnioafrykańskie, pozostałe 10% zaś stanowią rdzenni Karibowie, Europejczycy i Azjaci. Duża mieszanka etniczna, wpływ zwyczajów Czarnego Lądu i Starego Kontynentu oraz dawne zwyczaje karaibskie połączyły się dziś w osobliwą kulturę wyspiarską Karaibów. I tak, choć większa część mieszkańców państwa deklaruje wyznania chrześcijańskie, duża część z nich dalej wierzy w białą magię (tzw. obeah) i duchy spacerujące po ulicach miast. Ludowe zwyczaje wschodnioafrykańskie łączą się z chrześcijańskim obrazem Boga – święta kościelne obchodzone są hucznie i niekoniecznie według wyobrażeń europejskich, np. pogrzeb jest wspomnieniem zmarłego przy wspólnym biesiadnym stole. Do tutejszych świątyń weszły tradycyjne afrykańskie rytmy, takie jak calypso, reggae i gospel. Wspomniane gatunki muzyczne pełnią też funkcję społeczną i są formą opowiadania historii, komentują rzeczywistość i sytuację w kraju w zasadzie od zawsze. Od zawsze też muzyka służy rozweselaniu, zabawie i integracji ludności. Na Antigui wyraźnie to widać latem, kiedy odbywa się kolorowy karnawał. Mieszkańcy wysp i wysepek obchodzą wtedy hucznie uzyskanie niepodległości – przebierają się w różnobarwne stroje, maszerują przez miasto w głośnych pochodach, tańczą do wygrywanych na tradycyjnych instrumentach melodii i głośno śpiewają. Karibowie są narodem wesołym, a radość tę przekazują chętnie turystom.