Meroe

Jeśli myślicie, że piramidy to domena Egipcjan i Majów – jesteście w błędzie! Wyobraźcie sobie ponad setkę strzelistych, niewysokich, czerwonawych piramid, z wolna rozpadających się, zmieniających się w piach, podobny temu, na którym wzniesiono je tysiące lat temu. Dziś ta metropolia, którą z wolna pochłania pustynia, to najsłynniejsza pozostałość po niegdyś potężnym królestwie Kusz, rządzącym terytorium od środkowego Sudanu po Morze Śródziemne od X wieku p.n.e. aż po IV wiek n.e. Meroe było ostatnią stolicą tego królestwa. Bardzo bogate, słynące z wydobycia rud żelaza, jedyne, które stworzyło własny alfabet, zostało opuszczone przez mieszkańców zanim jeszcze na te tereny dotarło chrześcijaństwo. Starożytni wznieśli tu pałac, po którym do dziś pozostały zarysy fundamentów, oraz niezliczone grobowce i piramidy, w których grzebano królów i królowe. I chociaż wyraźnie widać, że wszystkie obiekty już dawno zostały ograbione, a dziś – niczym niezabezpieczone – powoli rozpadają się, to ich przemijający majestat niezmiennie imponuje swoją wielkością i rozmachem.

W 2011 roku Meroe oraz pobliskie ośrodki religijne w Musawwarat es-Sufra i Naqa zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jeśli po wizycie w Meroe zainteresowali Was tajemniczy Kuszyci i chcecie dowiedzieć się więcej o ich wierzeniach i tradycjach, czekają tam na Was spektakularne świątynie Amona i Apedemaka, bóstwa z głową lwa.