Bosra

Bosra, miasto z bazaltu i pyłu, ma długą i bogatą historię, a jej początki giną w mroku dziejów. Podobnie jak i inne syryjskie miasta, przechodziła z rąk do rąk – od Nabatejczyków do Rzymian, od Rzymian do Bizantyjczyków, od Bizantyjczyków do Sasanidów... Rezydowała tu każda dynastia, która rządziła Damaszkiem aż do czasów imperium osmańskiego. Pod rządami Turków, Francuzów i jako część niezależnej Syrii dawny potężny ośrodek popadł w zapomnienie – wystarczy wspomnieć, że w 2000 roku liczba mieszkańców wynosiła ok.25 000, zaś w czasach największego rozkwitu, pod rządami Rzymian, mieszkało ich tu blisko 80 000.

Główną atrakcją, dzięki której miasto wpisane zostało na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, są rzymskie ruiny, które w dość niepokojący sposób mieszają się ze współczesną zabudową. Najlepiej zachowanym i najbardziej atrakcyjnym zabytkiem jest teatr, zbudowany w II wieku po zdobyciu miasta przez legiony Trajana. Duży (w czasach swojej świetności mieścił około 15 000 osób) i przed wojną całkiem dobrze zachowany, współcześnie służył jako arena podczas festiwali muzycznych. Starożytne miasto rozciąga się na północ od teatru: łaźnie z czasów rzymskich sąsiadują z bizantyjskimi bazylikami, łukowatymi bramami, zabytkowymi meczetami z przysadzistymi kwadratowymi minaretami czy ogromnymi, wydrążonymi w skałach cysternami. Dla muzułmanów duże znaczenie ma meczet Mabrak an-Naqa, w którym miał zatrzymać się prorok Mahomet i gdzie ponoć przywieziona została pierwsza na syryjskiej ziemi kopia Koranu.