Amrit

Położone na wybrzeżu fenickie stanowisko archeologiczne w Amrit odkryte zostało pod koniec XX wieku przez francuskiego archeologa Ernesta Renana. Choć okoliczności powstania tego miejsca wciąż nie zostały do końca zbadane, to można przypuszczać, że od początku było to centrum religijne, wzniesione przez mieszkańców starożytnego fenickiego miasta Arward około III tysiąclecia p.n.e. Zdecydowana jednak większość zabytków tego miejsca powstała w okresie dominacji Persów, od VI do IV wieku p.n.e.

Sercem Amrit jest świątynia Al-Maabad, poświęcona fenickiemu bogu Melkartowi, kojarzonemu z Eszmunem, fenickim bogiem uzdrawiania, a także greckim bogiem Herkulesem. Świątynię otaczał głęboki staw, zasilany wodą okolicznych źródeł, uważanych za lecznicze. Pośrodku obecnie wyschniętego stawu wznosi się sanktuarium, z dwoma filarami w stylu egipskim, podczas gdy attyka oraz dolna i środkowa część świątyni wykazują wpływy mezopotamskie, stąd budowla jest cennym świadectwem synkretyzmu architektury fenickiej, stylu kupców i żeglarzy, których statki przecinały Morze Śródziemne, od Krety po Egipt.

Tak zwane megahazele – monumentalne wieże pogrzebowe – wznoszą się w miejscu, które było częścią większej nekropoli. Wyższą zdobią cztery lwy wyrzeźbione w perskim stylu, obie zaś stoją nad komorami grobowymi. W ich ornamentyce zauważyć można intrygującą mieszankę wpływów greckich, perskich, a nawet egipskich.