Grenada

Obywatele RP, udający się do Grenady w celach turystycznych na nie dłużej niż dziewięćdziesiąt dni, zwolnieni są z obowiązku ubiegania się o wizę. Przy wjeździe na terytorium państwa należy okazać bilet powrotny i paszport ważny co najmniej sześć miesięcy od planowanego wjazdu na teren Grenady oraz wypełnić formularz imigracyjny.

Osoby podróżujące z regionów występowania żółtej gorączki (Afryka, Ameryka Południowa) muszą okazać udokumentowane potwierdzenie szczepienia. Pozostali nie muszą wykonywać obowiązkowych szczepień, warto jednak rozważyć zaszczepienie się przeciw tężcowi, błonicy i krztuścowi (ok. 160 zł) oraz durowi brzusznemu (ok. 230 zł). Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.

W restauracjach i barach zostawia się zazwyczaj napiwek w wysokości 10% rachunku, jeśli ten nie jest już wliczony do rachunku.

Ceny jedzenia w Grenadzie są wyższe od polskich, czasem należy liczyć się z kosztami nawet dwa razy większymi.

Przykładowe ceny jedzenia:

Woda mineralna 0,33 l – 3,27 XCD
Posiłek w taniej restauracji – 20 XCD
Trzydaniowa kolacja dla dwóch osób w lepszym lokalu – 200 XCD
Danie typu fast food – 15 XCD
Grillowana ryba – 30 XCD
Lokalne piwo 0,33 l – 5 XCD
Kawa w restauracji – 8 XCD
Wino 0,7 l – 30 XCD
Coca cola 0,33 l – 5 XCD

• Grenada jest jednym z jedenastu krajów na świecie, w którym nigdy nie odnotowano ujemnej temperatury.
• Grenada, znana również jako „Wyspa Przypraw”, produkuje i eksportuje najwięcej gałki muszkatołowej na świecie! Uprawia się tu także cynamon, imbir, goździki i inne aromatyczne przyprawy. Ziemia jest urodzajna dzięki ciemnym żyznym glebom, wszak wyspy kraju mają pochodzenie wulkaniczne.
• Z lokalnych przypraw korzystają m.in. dwie popularne marki rumu – bardzo mocny River Antoine Rum i mniej intensywny Westerhall Rum. Ten pierwszy jest bardzo popularny i nie zawsze dostępny w sklepach, jeśli więc uda Wam się go dostać, bierzcie bez zastanowienia!
• Narodowym sportem Grenady jest krykiet.
• Na Igrzyskach Olimpijskich w 2012 roku Grenada zdobyła swój pierwszy złoty medal – Kirani James był pierwszy w wyścigu na 400 metrów.
• Na terenie Grenady znajduje się prawie pięćdziesiąt plaż i wszystkie muszą być publiczne, nawet te przyhotelowe. Istnieje również zakaz opalania się nago!
  
• Najpopularniejszą plażą jest Grand Anse na południowo-zachodnim wybrzeżu, która zresztą znajduje się wśród dziesięciu najpiękniejszych plaż na świecie.
• Całkowita powierzchnia kraju wynosi zaledwie 344 km², w tym największa wyspa ma około 34 km długości i 19 km szerokości.
• Stolicę Grenady – Saint George’s – otaczają wulkaniczne wzgórza tworzące zatokę w kształcie podkowy.
• Na terenie kraju znajdują się trzy parki narodowe. Jednym z nich jest Grand Etang, zajmujący powierzchnię ponad 3800 akrów. Można w nim spotkać zróżnicowaną przyrodę, m.in. lasy deszczowe oraz jezioro Grand Etang powstałe z dawnego krateru wulkanu.
• Miłośników fauny powietrznej pewnością zainteresuje Park Narodowy Lavera obejmujący wybrzeże i lagunę. To doskonałe miejsce do obserwacji wielu gatunków ptaków żyjących między wodą i lądem.
• W Grenadzie zobaczyć można kilka wspaniałych wodospadów, które nie zawsze są tłumnie odwiedzane przez turystów. Najbliżej stolicy ulokowane są wodospady Annandale, inne warte uwagi to choćby Mt. Carmel, Concord czy Seven Sisters.
• Nie lada gratką dla nurków może okazać się pierwszy na świecie podwodny park rzeźb – otwarty już w 2006 roku. Podwodna galeria sztuki prezentuje kolekcję betonowych figur ludzkich, ustawionych w różnych pozach i konfiguracjach.
• Noszenie wojskowych mundurów przez cywilów jest w Grenadzie przestępstwem.

Kuchnia Grenady – podobnie jak jej kultura – jest mieszanką wpływów afrykańskich, indyjskich i europejskich. Za narodową potrawę uważa się tzw. Oil Down, czyli solone mięso i owoce chlebowca gotowane długo w mleku kokosowym. Grenadyjczycy jedzą jednak to danie raczej w świąteczne dni i podczas rodzinnych uroczystości. Na co dzień gotują posiłki z dodatkiem ryżu, świeżych warzyw, mięsa i kukurydzy, jak choćby tzw. cou cou pois – prosty dodatek do dań z mięsa lub ryb zrobiony z mąki kukurydzianej i okry, podobny do znanej polenty. Popularnością cieszą się też bataty, awokado, banany, mango, papaje, owoce kokosu i podobne do szpinaku zielone liście callaloo. Callaloo jest podstawą zupy z dodatkiem okry, solonej wieprzowiny, kraba i świeżej ryby. Ryb tu zresztą nie brakuje, bo codziennie wyławia się z Morza Karaibskiego około dwudziestu jej gatunków. Mieszkańcy wysp lubią nieoczywiste dla Europejczyków połączenia mięsa i owoców morza – w potrawach nierzadko można znaleźć choćby kawałki kurczaka i solonej ryby. Ta druga zresztą stanowi popularne wypełnienie placków roti, które mają pochodzenie indyjskie. Indyjskie jest także powszechne w użyciu curry z podstawą mięsną lub warzywną.

Mieszkańcy Grenady do picia wybierają często herbatę z ziaren kakaowych lub mauby (napój z kory egzotycznej mauby), a ich ulubionymi alkoholami są lokalnie warzone piwo i poncz rumowy doprawiony sokiem z limonki i startą gałką muszkatołową. Gałka muszkatołowa jest też bazą lodów. Inne desery to np. pudding z batatów zwany pone i ciastka z dodatkiem wiórków kokosowych.

Kolorowe słodkości, nieoczywiste połączenia smakowe w daniach głównych, świeże przez cały rok warzywa i owoce – tak chyba najprościej można opisać wyspiarskie smaki. Cała kuchnia kraju jest barwna i pełna niespodzianek, ale taka chyba jest też cała Grenada. Warto więc próbować nowych potraw i nieoczywistych w nich połączeń smakowych, by poznawać kulturę i oswoić trochę obcą egzotykę!

Pierwszym Europejczykiem na terenach dzisiejszej Grenady był Krzysztof Kolumb, który w roku 1498 wraz ze swoją załogą dopłynął do tych ziem i został uznany za ich odkrywcę dla Starego Kontynentu. Sto lat później Anglicy podjęli próbę osiedlenia się na wyspach, jednak rdzenni mieszkańcy udaremnili owe plany, nie pozwalając osadnikom przejąć swoich majątków. Dopiero pół wieku później francuscy mieszkańcy Martyniki zawarli z Indianami porozumienie i wykupili prawa do ich ziem, jednak już w 1762 roku wsypę przejęła Wielka Brytania. W roku 1887 Grenada zyskała status kolonii. Brytyjczycy wykorzystywali żyzne ziemie i z powodzeniem uprawiali tu trzcinę cukrową. W 1958 roku ziemie grenadyjskie zostały wcielone do Federacji Indii Zachodnich, następnie od 1967 roku Grenada stała się państwem stowarzyszonym z Wielką Brytanią, a niepodległość uzyskała w roku 1974. Pierwszym premierem wolnego państwa został Eric Gairy, wkrótce jednak został oskarżony o dążenie do dyktatury i liczne nadużycia finansowe. Do władzy doszedł lewicowy polityk Maurice Bishop, który planował radykalne reformy, m.in. współpracę z blokiem wschodnim. W 1983 roku doszło do wojskowego zamachu stanu, w wyniku którego nowy premier został zamordowany. Ów mord stał się pretekstem do wkroczenia na tereny Grenady armii Stanów Zjednoczonych. Pod wpływem nacisków międzynarodowych inwazja USA zakończyła się w 1985 roku, a zabójca premiera został skazany na karę śmierci, którą następnie zmieniono na dożywotni pobyt w więzieniu.

Grenada jest jednym z najmniejszych państw na półkuli zachodniej – zajmuje kilka wysp w południowej części Morza Karaibskiego, z których największe są Grenada, Carriacou, Ronde Island i Mała Martynika. Większość mieszkańców kraju żyje na największej wyspie – Grenadzie – w stolicy kraju i w kilku mniejszych miejscowościach.

Wyspy mają pochodzenie wulkaniczne, dlatego ziemie tu są żyzne i dobrze nadają się do uprawy bananowców, kakaowców, palm kokosowych i aromatycznych przypraw – aż 75% powierzchni kraju znajduje się pod uprawą. Krajobraz Grenady jest górzysty z licznymi wodospadami, kaskadami i pokraterowymi jeziorami. Podczas odkrywania wysp z pewnością traficie także na wąwozy i doliny, nizinne wybrzeże morskie, a nawet wieczne zielone lasy tropikalne w głębi wyspy. Tak bujna przyroda daje schronienie różnorakim gatunkom egzotycznych zwierząt, m. in. małpom, żółwiom, aguti, licznym skorupiakom oraz ptakom, z których najmniejszy jest koliber.

Grenada zamieszkiwana jest przez ponad sto tysięcy osób, z których 80% ma pochodzenie afrykańskie, pozostałe zaś 20% populacji stanowią Hindusi i potomkowie rdzennych mieszkańców Karibów oraz Europejczyków – głównie Francuzów i Brytyjczyków. Duża różnorodność narodowa i etniczna żyjąca na małej powierzchni sprawiła, że dzisiejsza kultura i religia państwa stanowi ciekawą mieszankę wpływów zarówno afrykańskich, jak i indyjskich i europejskich. Większa część kraju deklaruje wyznanie chrześcijańskie (ponad 50% katolików i około 30% protestantów), ale chrześcijaństwo to jest często połączone z ludowymi wierzeniami. Duża część populacji dalej wierzy choćby w obeah, czyli białą magię. Gazety od czasu do czasu donoszą o dobrym duchu, który nawiedza jakąś część wyspy. Święta kościelne obchodzi się tu hucznie i z rozmachem, nierzadko inaczej niż w Europie – np. pogrzeb jest okazją do uczczenia pamięci zmarłego przez biesiadowanie przy dobrej strawie i napojach. Grenadyjczycy są zresztą narodem wesołym, czego wyrazem jest wszechobecna na wyspach muzyka, szczególnie ta, która ma swoje korzenie na Czarnym Lądzie, jak Soca. W sierpniu, w czasie karnawału, cały kraj kipi od kolorowych przebrań i tanecznych rytmów indyjskich i afrykańskich – wszyscy bawią się wyśmienicie. Bawią się także słowem, bo rodowici wyspiarze lubią opowiadać historie, baśnie i legendy. Tzw. storytelling to często mieszanka mitów afrykańskich i starofrancuskich. Usłyszeć można więc o afrykańskim bogu oszuście zwanym Anansi oraz o Ligaroo, czyli wilkołaku. Cała zresztą kultura Grenady jest taka jak jej opowieści – jednocześnie egzotyczna i znajoma.